Przejdź do zawartości

Herbie Hancock

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herbie Hancock
Ilustracja
Herbie Hancock (2010)
Imię i nazwisko

Herbert Jeffrey Hancock[1]

Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1940[2]
Chicago[3]

Instrumenty

fortepian, keyboard

Gatunki

jazz, fusion[4], jazz-funk[4], jazz-rock, post-bop[4], modal jazz[4], electro[4], hard bop[4], funk[4]

Zawód

muzyk (pianista, kompozytor, aranżer, bandlider)

Wydawnictwo

Blue Note, Columbia, Verve, Warner Bros.

Powiązania

Miles Davis, Freddie Hubbard, Ron Carter, Chick Corea, Wayne Shorter, Tony Williams

Strona internetowa

Herbert Jeffrey „Herbie” Hancock (ur. 12 kwietnia 1940 w Chicago[5]) – amerykański pianista, kompozytor, aranżer i bandlider jazzowy. Laureat NEA Jazz Masters Award[6] 2004. Jest laureatem czternastu nagród Grammy i Oscara za muzykę do filmu Round Midnight z 1986. Wiele jego kompozycji stało się standardami – między innymi „Watermelon Man”, „Cantaloupe Island” (rozsławiony przez remiks grupy Us3), „Maiden Voyage”, „Eye of the Hurricane”, „Dolphin Dance” czy „Chameleon”[4].

Jest także uważany obok McCoy Tynera, Keitha Jarretta i Chicka Corei za jednego z czterech wielkich pianistów późnego modern jazzu, którzy wywarli największy wpływ na grę na tym instrumencie. Przedmiotem podziwu jest zwłaszcza jego inwencja rytmiczna i improwizacyjna[7]. Tworzy muzykę zarówno o charakterze czysto jazzowym, jak i będącą pod mniejszym lub większym wpływem popu, rapu i techno, w każdym z tych gatunków poruszając się z równą swobodą.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Herbie Hancock otrzymuje Złotą Płytę
w Warszawie, listopad 2010

Od siódmego roku życia grał na fortepianie i uznany za muzyczne „cudowne dziecko” w wieku 11 lat zagrał V Koncert fortepianowy D-dur Mozarta z Orkiestrą Symfoniczną z Chicago[8].

W wieku lat 20 został zauważony przez trębacza Donalda Byrda, który zaprosił go do swojego zespołu. W 1962 nagrał swój debiutancki album Takin’ Off, na którym znalazł się pierwszy hit artysty – „Watermelon Man”[9].

W 1963 na zaproszenie Milesa Davisa wstąpił do jego kwintetu. Razem z Ronem Carterem (kontrabas) i Tonym Williamsem (perkusja) stworzył tam najsłynniejszą sekcję rytmiczną modern jazzu[10]. Oprócz działalności w zespole Davisa Hancock nagrywał też w latach sześćdziesiątych płyty dla wytwórni Blue Note jako lider, z których za najważniejsze uznawane są Empyrean Isles (1964), Maiden Voyage (1965) i Speak Like a Child (1968).

W 1968 Hancock opuścił zespół Davisa i zwrócił się ku samodzielnym muzycznym poszukiwaniom, rozwijając właśnie tworzącą się muzykę fusion. Owocem tej jego działalności był m.in. bestsellerowy album Head Hunters, nagrany w 1973 dla Columbia Records. Na początku lat 70. jako jeden z pierwszych wprowadził elektroniczne instrumenty klawiszowe. W późniejszym okresie Hancock potrafił także udanie wykorzystywać elementy muzyki rap i techno, czego dowodem był choćby album Future Shock z 1983, zawierający utwór Rockit, który stał się jednym z hitów nowo powstałej stacji telewizyjnej MTV. W tym samym mniej więcej czasie Hancock realizował jednak także projekt o nazwie V.S.O.P., który był próbą nawiązania do brzmienia czysto jazzowego kwintetu Davisa z lat sześćdziesiątych, w czym wspomagali go dawni towarzysze z tego zespołu, z tym że na trąbce Davisa zastąpił Freddie Hubbard.

Ostatnimi znaczącymi sukcesami muzyka były albumy: Gershwin’s World z 1998, Directions in Music • Jazz at Massey Hall z 2002 oraz River • The Joni Letters z 2007, za które otrzymał nagrody Grammy[11].

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Takin’ Off (1962) – Blue Note
  • My Point of View (1963) - Blue Note
  • Inventions & Dimensions (1963) – Blue Note
  • Empyrean Isles (1964) – Blue Note
  • Maiden Voyage (1965) – Blue Note
  • Speak Like a Child (1968) – Blue Note
  • The Prisoner (1969) - Blue Note
  • Fat Albert Rotunda (1969) – Warner Bros.
  • Mwandishi (1970) – Warner Bros.
  • Crossings (1972) – Warner Bros.
  • Sextant (1973) – Columbia
  • Head Hunters (1973) – Columbia
  • Thrust (1974) – Columbia
  • Death Wish (Soundtrack) (1974) – Columbia
  • Flood - Live in Japan (1975) – Columbia Japan
  • Man-Child (1975) – Columbia
  • Secrets (1976) – Columbia
  • VSOP Vol. 1 (1977) – Columbia
  • VSOP • The Quintet (1977) – Columbia
  • VSOP • Tempest at the Colosseum (1977) – Columbia
  • An Evening With Herbie Hancock & Chick Corea • In Concert (1978) – Columbia
  • Sunlight (1978) – Columbia
  • Direcstep (1979) – Columbia Japan
  • Feets Don’t Fail Me Now (1979) – Columbia
  • The Piano (1979) – Columbia
  • VSOP • Live Under the Sky (1979) – Columbia
  • Monster (1980) – Columbia
  • Mr. Hands (1980) – Columbia
  • Herbie Hancock Trio (1981) – Columbia
  • Quartet (1982) – Columbia
  • Lite Me Up (1982) – Columbia
  • Future Shock (1983) – Columbia
  • Round Midnight (ścieżka dźwiękowa do filmu Około północy) – Columbia
  • Dis Is Da Drum (1994) – Verve/Mercury
  • 1 + 1 (1997) – Verve (z Wayne’em Shorterem)
  • Gershwin’s World (1998) – Verve
  • Future2Future (2001) – Transparent
  • Directions in Music • Live at Massey Hall (2002) – Verve
  • Possibilities (2005) – Concord/Hear Music
  • The Essential Herbie Hancock (kompilacja) (2006) – Columbia/Sony BMG
  • River: The Joni Letters (2007) – Verve
  • Then and Now • The Definitive Herbie Hancock (2008) – Verve
  • The Imagine Project (2010) – Verve

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Reżyser
2006 Herbie Hancock: Possibilities (film dokumentalny)[12] Doug Biro, Jon Fine
2012 Charles Lloyd: Arrows Into Infinity (film dokumentalny)[13] Dorothy Darr, Jeffery Morse
2013 Music Technology Innovators (film dokumentalny)[14] Jack Edward Sawyers
2014 Nathan East: For the Record (film dokumentalny)[15] Chris Gero, David Maxwell
2015 Wayne Shorter: Zero Gravity (film dokumentalny)[16] Dorsay Alavi

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Herbie Hancock w bazie Discogs.com (ang.)
  2. Herbie Hancock w bazie Filmweb
  3. Herbie Hancock w bazie IMDb (ang.)
  4. a b c d e f g h Richard S. Ginell: Herbie Hancock Biography. AllMusic. [dostęp 2020-09-07]. (ang.).
  5. Personalidade: Herbie Hancock (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2015-09-07]. (port.).
  6. NEA Jazz Masters – Herbie Hancock. [dostęp 2014-07-05]. (ang.).
  7. Tomasz Szachowski, Czas Jarretta w: „Jazz Forum”, nr 4-5 2003, s. 50; Marcin Małecki, Oscar Peterson: Legenda fortepianu w: „Jazz Forum”, nr 9 2005, s. 55.
  8. Herbie Hancock, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2015-09-07] (ang.).
  9. Herbie Hancock. UNESCO. [dostęp 2015-09-07]. (ang.).
  10. Grove Music – Hancock, Herbie. Oxford Music Online. [dostęp 2015-09-06]. (ang.).
  11. Artist: Herbie Hancock. www.grammy.com. [dostęp 2015-09-07]. (ang.).
  12. Herbie Hancock: Possibilities (2006) w bazie IMDb (ang.)
  13. Charles Lloyd: Arrows Into Infinity (2012) w bazie IMDb (ang.)
  14. Music Technology Innovators (2013) w bazie IMDb (ang.)
  15. Nathan East: For the Record (2014) w bazie IMDb (ang.)
  16. Wayne Shorter: Zero Gravity (2015) w bazie IMDb (ang.)