İçeriğe atla

Boz sincap

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Boz sincap
Korunma durumu
Biyolojik sınıflandırma
Âlem: Animalia
Şube: Chordata
Alt şube: Vertebrata
İnfa şube: Gnathostomata
Sınıf: Mammalia
Takım: Rodentia
(Kemiriciler)
Familya: Sciuridae
(Sincapgiller)
Cins: Sciurus
Tür: S.carolinensis
Alt tür: S. c. carolinensis
  • S. c. extimus
  • S. c. fuliginosus
  • S. c. hypophaeus
  • S. c. pennsylvanicus
İkili adlandırma
Sciurus carolinensis
Gmelin, 1758

Kırmızı renkte yaşadıkları yer gösterilir
Sinonimler
  • Neosciurus carolinensis[1]
  • S. pennsylvanica
  • S. hiemalis
  • S. leucotis
  • S. fulginosus
  • S. migratorius

Özellikle Kuzey Amerika dışında sadece gri sincap olarak da bilinen boz sincap (Sciurus carolinensis), Sciurus cinsinden bir ağaç sincabıdır. Anavatanı Kuzey Amerika'nın doğusu olup, buradaki en muhteşem ve ekolojik açıdan en önemli doğal orman yenileyicisidir.[2][3] Dünyanın belirli yerlerine yaygın olarak getirilen doğu gri sincabı, özellikle Avrupa'da istilacı bir tür olarak kabul edilmektedir.

Avrupa'da Sciurus carolinensis, 2016 yılından bu yana Avrupa Birliği'ni ilgilendiren İstilacı Yabancı Türler listesine (Birlik listesi) dâhil edilmiştir.[4] Bu, bu türün Avrupa Birliği'nin tamamında ithal edilemeyeceği, yetiştirilemeyeceği, taşınamayacağı, ticarileştirilemeyeceği veya kasıtlı olarak çevreye salınamayacağı anlamına gelir.[5]

Dağılımları[değiştir | kaynağı değiştir]

Sciurus carolinensis, Amerika Birleşik Devletleri'nin doğu ve orta batı bölgeleri ile Kanada'nın orta eyaletlerinin güney kısımlarına özgüdür. 1800'lerin ortalarında Amerika Birleşik Devletleri'nin orta batısındaki nüfus "gerçekten şaşırtıcı" olarak tanımlanıyordu, ancak avcılık ve ormansızlaşma yoluyla habitat tahribatı, hayvanın 1900 yılına kadar Illinois'de neredeyse hiç bulunmadığı noktaya kadar ciddi nüfus azalmalarına neden oldu.[6]

Boz sincabın doğal yayılış alanı, bazen karıştırıldığı tilki sincabı (Sciurus niger) ile örtüşmektedir, ancak tilki sincabının yayılış alanının çekirdeği biraz daha batıdadır. Boz sincap, New Brunswick'ten güneybatı Quebec'e ve güney Ontario boyunca artı güney Manitoba'da, güneyde Doğu Teksas ve Florida'ya kadar bulunur.[7] Nova Scotia'da üreyen boz sincapları bulunur, ancak bu popülasyonun tanıtılıp tanıtılmadığı veya doğal menzil genişlemesinden kaynaklanıp kaynaklanmadığı bilinmemektedir.[8]

Üretken ve uyum sağlayabilen bir tür olan boz sincap, Amerika Birleşik Devletleri'nin batısındaki çeşitli bölgelere de getirilmiş ve bu bölgelerde gelişmiştir. 1966 yılında bu sincap, Batı Kanada'daki Vancouver Adası'nın Metchosin bölgesine getirilmiş ve buradan geniş bir alana yayılmıştır. Oldukça istilacı oldukları ve hem yerel ekosistem hem de yerli sincap olan Amerikan kızıl sincabı için bir tehdit oluşturdukları düşünülmektedir.[9]

Denizaşırı ülkelerde, Avrupa'daki boz sincaplar endişe kaynağıdır çünkü oradaki yerli sincapların bazılarının yerini almışlardır. İrlanda,[10] İngiltere, İtalya, Güney Afrika ve Avustralya'ya (1973'te nesli tükenmiştir) sokulmuştur.[7]

İrlanda'da, aynı zamanda kırmızı renkli olan yerli sincap - Avrasya kızıl sincabı S. vulgaris - ülkenin güneyinde ve batısında hâlâ yaygın olmasına rağmen, bazı doğu ilçelerinde yerinden edilmiştir.[11] Boz sincap da Britanya'da istilacı bir türdür; ülke genelinde yayılmış ve kızıl sincabı büyük ölçüde yerinden etmiştir.[12] İtalya'da böyle bir yer değiştirmenin gerçekleşmesi endişe vericidir, çünkü boz sincaplar Avrupa anakarasının diğer bölgelerine yayılabilir.[12][13]

Etimolojileri[değiştir | kaynağı değiştir]

Cins ismi olan Sciurus, Yunanca skia 'gölge' ve oura 'kuyruk' kelimelerinden türetilmiştir. Bu isim, kuyruğunun gölgesinde oturan sincaba atıfta bulunur.[14] Özel isim olan carolinensis, türün ilk kaydedildiği ve hayvanın hâlâ son derece yaygın olduğu Carolinas'a atıfta bulunur. Birleşik Krallık ve Kanada'da basitçe "gri sincap" olarak adlandırılır. ABD'de, türü batı gri sincabından (Sciurus griseus) ayırmak için "doğu" kullanılır.

Karakteristik özellikleri[değiştir | kaynağı değiştir]

New York Union Meydanı'nda boz sincabın kahverengi bir türü.
Boz sincabın betondaki izleri

Boz sincap ağırlıklı olarak gri kürke sahiptir, ancak kahverengimsi bir renge de sahip olabilir. Tilki sincabının tipik kahverengimsi-turuncu alt tarafına kıyasla normal beyaz bir alt tarafı vardır.[15] Büyük ve gür bir kuyruğu vardır. Özellikle avlanma riskinin azaldığı kentsel ortamlarda, hem beyaz[16] hem de siyah renkli bireylere oldukça sık rastlanır. Neredeyse tamamen siyah olan melanistik form, belirli popülasyonlarda ve güneydoğu Kanada'nın büyük bir kısmı gibi belirli coğrafi bölgelerde baskındır. Melanistik sincaplar, yaygın gri morftan daha yüksek bir soğuk toleransı sergiliyor gibi görünmektedir; -10 °C'ye maruz kaldıklarında, siyah sincaplar, yaygın gri morfla karşılaştırıldığında ısı kaybında %18'lik bir azalma, bazal metabolik hızda %20'lik bir azalma ve titremeyen termojenez kapasitesinde %11'lik bir artış göstermiştir.[17] Siyah renklenme, MC1R'nin eksik baskın bir mutasyonundan kaynaklanır; burada E+/E+ vahşi tip bir sincap, E+/EB kahverengi-siyah ve EB/EB siyahtır.[18]

Baş ve vücut uzunluğu 23 ila 30 cm (9,1 ila 11,8 inç), kuyruk 19 ila 25 cm (7,5 ila 9,8 inç) ve yetişkin ağırlığı 400 ila 600 g (14 ila 21 oz) arasında değişir.[19][20] Cinsel dimorfizm göstermezler, yani boyut veya renkte cinsiyet farkı yoktur.[21]

Boz sincabın izlerini ilgili tilki sincabından ve navaho sincabı ayırt etmek zordur, ancak ikincisinin menzili boz sincaptan neredeyse tamamen farklıdır. Tüm sincaplar gibi boz sincabının da ön ayaklarında dört, arka ayaklarında ise beş parmak bulunur. Arka ayak pedi genellikle izde görünmez. Sıçrarken ya da hızla hareket ederken, ön ayak izleri arka ayak izlerinin gerisinde kalır. Sıçrama adımları iki ila üç ayak uzunluğunda olabilir.[22]

Boz sincabın diş formülü 1023/1013'tür (üst dişler/alt dişler).[17]

1.0.2.31.0.1.3 × 2 = 22 toplam diş.

Kesici dişler belirsiz büyüme gösterir, yani yaşam boyunca sürekli olarak büyürler ve yanak dişleri brakidont (düşük taçlı dişler) ve bunodont (taçlarda tüberküllere sahip) yapılar sergiler.[17]

Büyüme ve ontogeni[değiştir | kaynağı değiştir]

Lösizmli boz sincap
Albino boz sincap

Yeni doğan sincaplara yavru, kedi yavrusu[23] ya da pups denir.[24] [25] Doğumda 13-18 gram ağırlığındadırlar. Kör, tamamen tüysüz ve pembe renkte doğarlar ve doğumda vibrissae mevcuttur. Doğumdan 7-10 gün sonra, yavru pelajı büyümeden hemen önce deri koyulaşmaya başlar. Alt kesici dişler doğumdan 19-21 gün sonra, üst kesici dişler ise 4 hafta sonra çıkar. Yanak dişleri 6. haftada çıkar. Gözler doğumdan 21-42 gün sonra, kulaklar ise 3-4 hafta sonra açılır. Sütten kesilme doğum sonrası yaklaşık 7. haftada başlar ve genellikle 10. haftada tamamlanır, ardından genç pelaj kaybı görülür. Tam yetişkin vücut kütlesine doğumdan 8-9 ay sonra ulaşılır.[17]

Yer fıstığı taşıyan melanistik boz sincap

Hastalıklar[değiştir | kaynağı değiştir]

Kürk geliştiren yeni doğmuş boz sincap. Tüysüz ve kör olarak doğarlar.

Tifüs, veba ve tularemi gibi hastalıklar boz sincaplar tarafından yayılır. Uygun şekilde tedavi edilmezse, bu hastalıklar sincapları öldürme potansiyeline sahiptir. İnsanlar ısırıldıklarında ya da vücut sıvılarına maruz kaldıklarında bu hastalıklara yakalanabilirler. Boz sincapları tarafından taşınan saçkıran, pire, bit, akar ve kene gibi parazitler de sincap konakçılarını öldürebilir. Soğuk kış aylarında akar paraziti nedeniyle derileri pürüzlü, lekeli ve saç dökülmesine eğilimli hâle gelebilir. Bu sincaplar çatı katlarında ya da evlerde yaşadıklarında parazitler insanlara bulaşmaz.[26] Keneler tarafından sıkça yayılan bir hastalık Lyme hastalığıdır.[27] Keneler ayrıca Rocky Mountain benekli ateşini de yayabilir. Uygun şekilde tedavi edilmezse kalp ve böbrek gibi iç organlarda hasara yol açabilir.[28] Boz sincap fibromatozis ve sincap çiçeği gibi hastalıklara karşı hassastır. Virüs kaynaklı bir hastalık olan fibromatozisli bir sincabın vücudunun her yerinde büyük deri tümörleri oluşabilir. Sincabın gözüne yakın bir yerde bulunan bir tümör körlüğe neden olabilir.[29]

Davranışları ve ekolojileri[değiştir | kaynağı değiştir]

Sciuridae familyasının birçok üyesi gibi, boz sincap da dağınık bir istifçidir; yiyecekleri daha sonra geri almak üzere çok sayıda küçük önbellekte biriktirir.[7] Bazı önbellekler oldukça geçicidir, özellikle de daha güvenli bir yere yeniden gömülmek üzere saatler veya günler içinde geri alınabilecek ani bir yiyecek bolluğunun olduğu yerin yakınında yapılanlar. Diğerleri daha kalıcıdır ve aylar sonrasına kadar geri alınmaz. Her sincabın her sezon birkaç bin önbellek yaptığı tahmin edilmektedir. Sincaplar bu önbelleklerin yerleri için çok hassas bir uzamsal hafızaya sahiptir ve onları geri getirmek için uzak ve yakın yer işaretlerini kullanırlar. Koku, kısmen yiyecek önbelleklerini ortaya çıkarmak ve ayrıca diğer sincapların önbelleklerindeki yiyecekleri bulmak için kullanılır. Zemin çok kuru olduğunda ya da karla kaplı olduğunda koku güvenilmez olabilir.[30]

Bahçedeki kuş yemliğine yiyecek bulmak için uzanan bu sincap, arka ayaklarını döndürerek bir ağaca kafa üstü inebilir.

Sincaplar bazen diğer hayvanların sakladıkları yiyecekleri bulmalarını engellemek için aldatıcı davranışlarda bulunurlar. Örneğin, izlendiklerini hissettiklerinde nesneyi gömüyormuş gibi yaparlar. Bunu, yeri her zamanki gibi hazırlayarak, örneğin bir çukur kazarak veya bir çatlağı genişleterek, yiyeceği yerleştiriyormuş gibi yaparak, aslında ağızlarında gizleyerek ve ardından nesneyi bırakmış gibi "önbelleği" kapatarak yaparlar. Ayrıca yiyecekleri gömerken bitki örtüsünün arkasına saklanırlar ya da ağaçların tepesine gizlerler (eğer rakipleri ağaçta yaşamıyorsa). Böylesine karmaşık bir repertuar, davranışların doğuştan gelmediğini ve zihin teorisi düşüncesini ima ettiğini göstermektedir.[31][32]

Boz sincap, bir ağaca baş aşağı inebilen çok az memeli türünden biridir. Bunu ayaklarını çevirerek yapar, böylece arka pençelerinin tırnakları geriye dönük olur ve ağaç kabuğunu kavrayabilir.[33][34]

Ağacın üstünde bir boz sincap

Boz sincaplar, ağaçların çatallarında, çoğunlukla kuru yaprak ve dallardan oluşan ve drey olarak bilinen bir tür yuva inşa eder. Dreylerin çapı kabaca küreseldir, yaklaşık 30 ila 60 cm arasındadır ve ısı kaybını azaltmak için genellikle yosun, devedikeni, kuru ot ve tüylerle yalıtılır.[21] Erkekler ve dişiler üreme mevsimi boyunca ve soğuk kış dönemlerinde kısa sürelerle aynı yuvayı paylaşabilir. Sincaplar sıcak kalmak için bir drey'i paylaşabilirler. Ayrıca bir evin tavan arasına ya da dış duvarlarına da yuva yapabilirler; burada zararlı olarak görülebilecekleri gibi elektrik kablolarını kemirme alışkanlıkları nedeniyle yangın tehlikesi de yaratabilirler.[35] Ayrıca sincaplar bir ağacın gövdesine ya da büyük bir dalına oydukları kalıcı bir ağaç kovuğunda da yaşayabilirler.[36]

Boz sincaplar krepeskülerdir,[20] ya da günün erken ve geç saatlerinde daha aktiftirler ve yaz gününün ortasında sıcaktan kaçınma eğilimindedirler.[36] Kış uykusuna yatmazlar.[37]

Boz sincaplar yılda iki kez üreyebilir, ancak daha genç ve daha az deneyimli anneler normalde ilkbaharda yılda tek bir yavru doğurur. Yiyecek mevcudiyetine bağlı olarak, daha yaşlı ve daha deneyimli dişiler yazın tekrar üreyebilir.[38] Yiyeceğin bol olduğu bir yılda, dişilerin %36'sı iki yavru doğurur, ancak yiyeceğin az olduğu bir yılda hiçbiri bunu yapmaz.[17] Üreme mevsimleri Aralık-Şubat ve Mayıs-Haziran ayları arasındadır, ancak bu daha kuzey enlemlerde biraz gecikir.[20][36] İlk yavru Şubat ya da Mart ayında, ikincisi ise Haziran ya da Temmuz ayında doğar, ancak yine de iklim, sıcaklık ve yem mevcudiyetine bağlı olarak doğum birkaç hafta ilerleyebilir ya da gecikebilir. Herhangi bir üreme sezonunda, dişilerin ortalama %61-66'sı yavru doğurur.[17] Bir dişi gebe kalamazsa veya yavrularını alışılmadık derecede soğuk hava veya avlanma nedeniyle kaybederse, yeniden kızgınlığa girer ve daha sonra bir yavru doğurur. Bir dişi kızgınlığa girmeden beş gün önce, 500 metreye kadar uzaklıktan 34 kadar erkeği kendine çekebilir. Boz sincaplar, rekabet hâlindeki erkeklerin bir baskınlık hiyerarşisi oluşturacağı ve dişinin kurulan hiyerarşiye bağlı olarak birden fazla erkekle çiftleşeceği bir tür poliandri sergiler.[17]

Bir boz sincap yuvası

Normalde her batında bir ila dört yavru doğar, ancak mümkün olan en büyük yavru sayısı sekizdir.[17] Gebelik süresi yaklaşık 44 gündür.[17] Yavrular 10 hafta civarında sütten kesilir, ancak bazıları vahşi doğada altı haftaya kadar daha geç sütten kesilebilir. Yavrular 12 hafta sonra yuvadan ayrılmaya başlar ve sonbaharda doğan yavrular genellikle anneleriyle birlikte kışı geçirir. Her dört sincap yavrusundan yalnızca biri bir yaşına kadar hayatta kalabilir ve bir sonraki yıl ölüm oranı %55 civarındadır. Ölüm oranları daha sonraki yıllarda %30 civarına düşer ve 8 yaşına geldiklerinde keskin bir artış gösterir.[17]

Nadiren, dişiler beş buçuk aylık gibi erken bir yaşta östrusa girebilir,[36] ancak dişiler normalde en az bir yaşına kadar doğurgan değildir. Ortalama ilk kızgınlık yaşı 1,25'tir.[17] Doğurgan bir erkeğin varlığı, kızgınlık dönemindeki bir dişide yumurtlamayı tetikleyecektir.[17] Erkekler bir ila iki yaş arasında cinsel olarak olgunlaşır.[39] Dişiler için üreme ömrü 8 yıldan fazla görünmektedir ve Kuzey Karolina'da 12,5 yıl belgelenmiştir.[17] Bu sincaplar esaret altında 20 yaşına kadar yaşayabilir, ancak vahşi doğada avlanma ve yaşam alanlarının zorlukları nedeniyle çok daha kısa ömürlüdürler. Doğduklarında yaşam beklentileri 1-2 yıldır, bir yetişkin tipik olarak altı yaşına kadar yaşayabilir ve istisnai bireyler 12 yıla kadar yaşayabilir.

İletişimleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Surrey, İngiltere'de kaydedilen boz sincaplar arasındaki iletişim

Diğer memelilerin çoğunda olduğu gibi, boz sincaplar bireyleri arasındaki iletişim hem sesleri hem de duruşları içerir. Türün, fareninkine benzer bir gıcırtı, düşük perdeli bir ses, gevezelik ve hırıltılı bir "mehr mehr mehr" de dâhil olmak üzere oldukça çeşitli bir seslendirme repertuarı vardır. Diğer iletişim yöntemleri arasında kuyruk sallama ve yüz ifadeleri de dâhil olmak üzere diğer jestler yer alır. Kuyruk sallama ve "kuk" ya da "quaa" sesi, diğer sincapları yırtıcılardan korumak ve uyarmak için ve ayrıca bir yırtıcının bölgeden ayrıldığını duyurmak için kullanılır.[40] Sincaplar ayrıca biyologların "muk-muk" sesi olarak adlandırdığı sevgi dolu bir ses çıkarır. Bu ses, anne ve yavruları arasında bir temas sesi olarak ve yetişkinlikte erkek tarafından çiftleşme mevsiminde dişiye kur yaparken kullanılır.[40] Sesli ve görsel iletişimin kullanımının, gürültü kirliliği ve açık alan miktarı gibi unsurlara bağlı olarak konuma göre değiştiği gösterilmiştir. Örneğin, büyük şehirlerde yaşayan popülasyonlar, genellikle görsel kısıtlamanın olmadığı daha fazla alana sahip daha gürültülü ortam nedeniyle görsel sinyallere daha fazla güvenmektedir. Bununla birlikte, yoğun ağaçlık alanlarda, nispeten daha düşük gürültü seviyeleri ve görsel menzili kısıtlayan yoğun bir gölgelik nedeniyle sesli sinyaller daha sık kullanılır.[41]

Habitat[değiştir | kaynağı değiştir]

Bir kuş yuvasında kalan boz sincap

Vahşi doğada, boz sincaplar genellikle 100 dönümlük (40 hektar) bir alanı kaplayan olgun, yoğun ormanlık ekosistemlerin geniş alanlarında yaşayabilir.[36] Bu ormanlar genellikle meşe ve ceviz gibi büyük direk üreten ağaçlar içerir ve bol miktarda besin kaynağı sağlar. Meşe-hindi sertağaç ormanları, daha bol miktarda sakız yemi nedeniyle genellikle iğne yapraklı ormanlara tercih edilir.[20] Bu nedenle yalnızca Kanada'nın doğusunda boreal orman içermeyen bölgelerde bulunurlar (yani New Brunswick'in bazı bölgelerinde, güneybatı Quebec'te, güney Ontario boyunca ve güney Manitoba'da bulunurlar).

Boz sincaplar genellikle inlerini büyük ağaç dallarının üzerine ve ağaçların içi boş gövdelerine inşa etmeyi tercih ederler. Ayrıca terk edilmiş kuş yuvalarında da barındıkları bilinmektedir. İnler genellikle yosun bitkileri, devedikeni, kuru ot ve tüylerle kaplıdır. Bunlar belki de ısı kaybını azaltmak için kullanılan inin yalıtımını sağlar ve yardımcı olur. İne genellikle daha sonra bir örtü inşa edilir.[42] Boz sincaplar da inleri avdan korunmak ve yavrularına bakmalarına yardımcı olmak için kullanır. Bir yaprak yuvada yaşayan yavrular, bir ine kıyasla yüzde 40 daha az hayatta kalmaktadır. Sincaplar aynı anda 2-3 ine sahip olma eğilimindedir. Gölgelik ve orta kat ağaçları sincaplar tarafından şahin ve baykuş gibi yırtıcılardan saklanmak için kullanılır. Tipik bir sincap 1,5 ila 8 dönüm (0,61 ila 3,24 hektar) arasında değişir ve daha fazla sayıda bulundukları yerlerde daha küçük olma eğilimindedirler.[43]

İnsan yerleşimlerine yakın olan boz sincaplar, parklarda ve kentsel ortamlardaki evlerin arka bahçelerinde ve kırsal ortamlardaki tarım arazilerinde bulunur.[44]

Ekosistem[değiştir | kaynağı değiştir]

Boz sincaplar ağaç tohumlarını avlar ve tohum önbellekleme yoluyla dağıtır. Ayrıca trüf mantarı yedikleri zaman trüf mantarı sporlarının dağılımına katkıda bulunabilirler. Diğer hayvanlar için önemli bir av kaynağı ve parazit konakçıdırlar.[45]

Avlanma[değiştir | kaynağı değiştir]

Boz sincabının yırtıcıları arasında şahinler, gelincikler, rakunlar, vaşaklar, tilkiler, evcil ve yabani kediler, yılanlar, baykuşlar ve köpekler bulunmaktadır.[6][36] Başlıca yırtıcıları şahinler, baykuşlar ve yılanlardır.[46] Rakunlar ve gelincikler, Amerika Birleşik Devletleri'nde yaşadığı yere bağlı olarak bir sincabı tüketebilir.[47] Çıngıraklı yılanlar Kaliforniya'da yoğun bir ormanda yiyecek ararken sincapları yerler.[47] Sincap, Amerika Birleşik Devletleri'nin doğu bölgesinde bir tilki tarafından yenmeye yatkındır.[47]

Güney Afrika'daki yayılış alanında Afrika atmacaları tarafından avlanmıştır.[48] Bir yırtıcı boz sincaba yaklaştığında, diğer sincaplar sincabı haberdar etmek için akustik bir sinyal göndererek yırtıcıyı sincaba bildirir. Sincabın hızı yırtıcılar tarafından yakalanmasını zorlaştırır.[49]

Boz sincabın fosil kayıtları[değiştir | kaynağı değiştir]

S. carolinensis'in Kuzey Amerika Pleistosen fosil kayıtları boyunca 8 farklı ABD eyaletinde en az 18 kez görüldüğü bilinmektedir,[note 1] bazı fosillerin geç Irvingtonian dönemine kadar uzandığı iddia edilmektedir.[50] Vücut büyüklüğü Holosen'in başlarından ortalarına kadar artmış ve daha sonra bugün görülen boyuta düşmüş gibi görünmektedir.[17]

Harleyville, Güney Karolina'daki Ardis yerel fauna alanından tek bir fosil örneği (Güney Carolina Eyalet Müzesi'nin doğal tarih koleksiyonunda SC93.105.172-.174 olarak tutulan ve kataloglanan) bilinmektedir.[51] Bu örnek, kısmi bir humerus (.172) ve iki kısmi tibia (.173, . 174) içermektedir ve anatomik olarak çağdaş S. carolinensis'ten ayırt edilemez.[51] Sahanın çevresindeki fosil materyali 18.940-18.530 yıl öncesine, Geç Pleistosen (geç Rancholabrean) dönemine tarihlendirilmiştir ve sahanın bu dönemde muhtemelen bir sert ağaç-iğne yapraklı bataklık olduğunu göstermektedir.[51]

Beslenmeleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Boz sincap tarafından kemirilmiş fındık; keskin kesici dişlerin bıraktığı kavisli kesik izleri deliklerin etrafında görülebilir.
Ağustos böceği yiyen bir boz sincap
Patates kızartması yiyen bir boz sincap

Boz sincaplar ağaç kabukları, ağaç tomurcukları, çiçekler,[52] meyveler, birçok tohum ve meşe palamudu türü, ceviz ve fındık gibi diğer kabuklu yemişler (resme bakınız) ve ormanlarda bulunan sinek mantarı[53] ve yer mantarı gibi bazı mantar türleri gibi çeşitli yiyecekleri yerler.[36] Kabuğu yırtarak ve altındaki yumuşak kambiyal dokuyu yiyerek ağaçlara zarar verebilirler. Avrupa'da en büyük zararı çınar ve kayın görmektedir.[54] Sedir, baldıran, çam ve ladin gibi direk taşıyan açık tohumlular[52] ile ceviz, meşe ve hikori gibi kapalı tohumlular da bir diğer besin kaynağıdır. Bu ağaçlar ilkbahar ve sonbahar aylarında onlar için önemli besinler üretir. Sincaplar mevsime bağlı olarak beslendikleri türleri değiştirir.[43] Sincaplar ayrıca buğday,[52] domates, mısır, çilek ve diğer bahçe mahsulleri için bahçeleri yağmalar.[55] Bazen domates tohumlarını yer ve geri kalanını atarlar. Boz sincaplar zaman zaman böcekleri, kurbağaları, diğer sincaplar da dâhil olmak üzere küçük kemirgenleri ve küçük kuşları, yumurtalarını ve yavrularını da avlar.[7][36] Ayrıca kemikleri, boynuzları ve kaplumbağa kabuklarını da kemirirler - muhtemelen normal diyetlerinde az bulunan minerallerin kaynağı olarak.[53] Kentsel ve banliyö alanlarında, bu sincaplar çöp kutularında yiyecek ararlar. Ancak bu yiyecekler şeker, yağ ve onları hasta edebilecek katkı maddeleri içerdiğinden sindirimleri için güvenli değildir. Boz sincaplar bazen yanlışlıkla otçul sanılır, ancak onlar hepçildir.[56]

Boz sincaplar, insanların yerleşim bölgelerinde yaşamasına ve darı, mısır ve ayçiçeği tohumları için kuş yemliklerini yağmalamasına karşı yeterince yüksek bir toleransa sahiptir. Kuşları eğlenmek için besleyen ve izleyen bazı insanlar da aynı nedenle sincaplara kasıtlı olarak tohum ve yemiş vermektedir.[57] Bununla birlikte, Birleşik Krallık'ta boz sincaplar yemliklerden önemli oranda ek gıda alabilir, erişimi engelleyebilir ve yabani kuşların kullanımını azaltabilir.[58] Ek yemliklere olan ilgi yerel kuş yuvası predasyonunu artırabilir, çünkü boz sincapların yemliklerin yakınında yiyecek arama olasılığı daha yüksektir, bu da küçük ötücü kuşların yuvalarını, yumurtalarını ve yavrularını bulma olasılığını artırır.[59]

Giriş ve etki[değiştir | kaynağı değiştir]

Boz sincap, Kuzey Amerika'nın batısında çeşitli yerlerde bulunan bir türdür: Kanada'nın batısında, Britanya Kolumbiyası'nın güneybatı köşesinde ve Alberta'nın Calgary şehrinde;[14] Amerika Birleşik Devletleri'nde Washington ve Oregon eyaletlerinde ve Kaliforniya'da San Francisco şehrinde ve şehrin güneyindeki San Mateo ve Santa Clara ilçelerindeki San Francisco Yarımadası bölgesinde. Orta Kaliforniya'nın kuzeyinden güneybatı Britanya Kolumbiyası'na kadar kadar Kuzey Amerika'nın batısındaki birçok kentsel ve banliyö habitatında en yaygın sincap hâline gelmiştir.

20. yüzyılın başlarında, boz sincabın üreyen popülasyonları Güney Afrika, İrlanda, İtalya, Avustralya (1973'te nesli tükenmiştir) ve Birleşik Krallık'a sokulmuştur.[60]

Güney Afrika'da, egzotik olmasına rağmen, küçük menzili (sadece Batı Kap'ın en güneybatı kesiminde bulunur, kuzeye doğru küçük bir tarım kasabası olan Franschhoek'e kadar gider) ve kentsel alanlarda ve tarım alanları ve egzotik çam plantasyonları gibi insanlardan büyük ölçüde etkilenen yerlerde yaşaması nedeniyle genellikle istilacı bir tür olarak görülmez. Burada çoğunlukla meşe palamudu ve çam tohumu yer, ancak yerli ve ticari meyveleri de alır.[61] Buna rağmen, bölgede bulunan doğal bitki örtüsünü (fynbos) kullanamaz, bu da yayılmasını sınırlamaya yardımcı olan bir faktördür.[62] Coğrafi izolasyon (yerli bir ağaç sincabı olan Paraxerus cepapi, yalnızca ülkenin kuzeydoğusundaki savan bölgelerinde bulunur)[63] ve farklı habitatlar nedeniyle yerli sincaplarla temas etmez.

Boz sincaplar Britanya'ya ilk kez 1870'lerde, malikânelere moda bir eklenti olarak getirilmiştir.[64] 1921 yılında The Times gazetesinde Londra Zooloji Derneği'nin Regent's Park'ta serbestçe üremeleri için boz sincaplarının serbest bıraktığı haberi yer aldı:

Bir düzine yıl önce Londra Zooloji Derneği, Regent's Park'taki Bahçelerde serbestçe üremelerini sağlamak amacıyla Bedfordshire'daki özel bir koleksiyondan bir dizi hayvan satın almıştır. Önce geniş bir alanda tutulan bu hayvanlar, ziyaretçilere alıştıklarında, bir ip köprüyle bir ağaca bağlanarak içeri girip çıkmalarına izin verildi. Bahçelerden Park'a doğru yayılacakları umuluyordu. Kayboluyor gibi göründükleri iki ya da üç yılın ardından birdenbire her yerde görülmeye başladılar... Boz sincaplar açıkça mutlular ve Londralılara açıkça mutluluk veriyorlar... Öte yandan boz sincaplar, ister tüplerden ve otobüslerden yararlanarak, ister insanların kasıtlı göz yummasıyla olsun, Londra'dan yayıldılar ve ülkeyi çok geniş alanlarda istila ediyorlar. Kızıl sincapları kovdukları, bahçeleri yağmaladıkları ve sülün yetiştiricilerinin endişelerini arttırdıkları söylenmektedir. Daha kapsamlı bir araştırmanın bu suçlamaları desteklemeyeceğini umuyoruz."[65]

İngiltere'de hızla yayıldılar ve daha sonra hem Galler'de hem de güney İskoçya'nın bazı bölgelerinde yerleşik hâle geldiler. Britanya anakarasında, yerli kızıl sincapların yerini neredeyse tamamen aldılar. Kızıl sincaplardan daha büyük olan ve dört kata kadar daha fazla yağ depolayabilen boz sincaplar kış koşullarında daha iyi hayatta kalabilmektedir. Daha fazla yavru üretirler ve daha yüksek yoğunlukta yaşayabilirler. Boz sincaplar ayrıca kızıl sincapların bağışıklığı olmayan sincap çiçeği virüsünü de taşırlar. Enfekte bir boz sincap, bir kızıl sincap popülasyonuna sincap çiçeği bulaştırdığında, popülasyonun azalması sadece rekabet yoluyla olandan 17-25 kat daha fazla olur.[64]

İrlanda'da kızıl sincapların yer değiştirmesi o kadar hızlı olmamıştır çünkü Longford ilçesinde sadece tek bir giriş gerçekleşmiştir. Yerli kızıl sincapları teşvik etmek amacıyla İrlanda'daki boz sincap popülasyonunu kontrol altına almak için programlar başlatılmıştır. Boz sincaplar İtalya'ya da sokulmuştur ve Avrupa Birliği, benzer şekilde kızıl sincabı Avrupa kıtasının bazı bölgelerinden uzaklaştıracaklarına dair endişelerini dile getirmiştir.

Bir boz sincap ile bir kızıl sincap tohum yiyor

Yiyecek olarak[değiştir | kaynağı değiştir]

Boz sincaplar eski zamanlarda Amerikan yerlileri tarafından yenmiştir ve etleri Kuzey Amerika'daki menzillerinin çoğunda avcılar arasında hâlâ popülerdir. Günümüzde hâlâ insan tüketimi için mevcuttur ve zaman zaman Birleşik Krallık'ta satılmaktadır.[66] Bununla birlikte, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki doktorlar, Creutzfeldt-Jakob hastalığı taşıma riski nedeniyle sincap beyinlerinin yenmemesi gerektiği konusunda uyarıda bulunmuşlardır.[67]

Kızıl sincapların yerinden edilmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Ana madde: Avrupa'da boz sincaplar

İngiltere ve İrlanda'da boz sincap, genellikle İngiltere ve Galler'de bulunmayan ağaç sansarı dışında[68] doğal yırtıcılar tarafından denetlenmemektedir.[69] Bu durum hızlı nüfus artışına yardımcı olmuş ve türün zararlı olarak sınıflandırılmasına yol açmıştır ve artık yakalanan boz sincapların İngiltere'de doğaya geri salınması yasa dışıdır.[70] Sayılarını azaltmak için, 2006 yılında başlayan ve "Sincaplarımızı Kurtarın" sloganını kullanan bir kampanya da dâhil olmak üzere önlemler geliştirilmektedir "Bir kırmızı kurtar, bir gri ye! " sloganını kullanarak sincap etini yerel pazara yeniden sokmaya çalışan, ünlü şeflerin bu fikri desteklediği,[71] yemek kitaplarının sincap içeren tarifler sunduğu ve Ormancılık Komisyonu'nun İngiliz restoranlarına, fabrikalarına ve kasaplarına düzenli olarak sincap eti tedarik ettiği bir kampanya da dâhil olmak üzere sincapların sayısını azaltmaya yönelik önlemler geliştirilmiştir.[72] Anglesey, Brownsea ve Wight Adası gibi kalıntı kızıl sincap popülasyonlarının hayatta kaldığı bölgelerde, kızıl sincap popülasyonlarının iyileşmesine ve büyümesine olanak sağlamak amacıyla boz sincapları ortadan kaldırmaya ve bu bölgelere ulaşmalarını önlemeye yönelik programlar mevcuttur.[73]

Karmaşık ve tartışmalı olsa da, boz sincabın kızıl sincabı yerinden etmesindeki ana faktörün daha yüksek kondisyonu, dolayısıyla kızıl sincaba karşı tüm ölçütlerde rekabet avantajı olduğu düşünülmektedir.[74] Boz sincabın kızıl sincap habitatına girmesinden sonraki 15 yıl içinde kızıl sincap popülasyonlarının nesli tükenmiştir.[75] Boz sincap kızıl sincaptan daha büyük ve daha güçlü olma eğilimindedir ve kış için daha fazla yağ depolama yeteneğine sahip olduğu gösterilmiştir. Kızıl sincaplar, anavatanları İrlanda'da yaşayabilecekleri ağaçların bulunmaması nedeniyle, boz sincapların istilasından zarar gören tek türdür.[75] Bu nedenle, sincap mevcut yiyecekten daha büyük bir pay almak için daha etkili bir şekilde rekabet edebilir ve bu da kızıl sincaplar arasında nispeten daha düşük hayatta kalma ve üreme oranlarına neden olur. Parapoxvirus da güçlü bir şekilde katkıda bulunan bir faktör olabilir; kızıl sincaplar uzun zamandır hastalıktan ölümcül şekilde etkilenirken, boz sincapların etkilenmediği, ancak taşıyıcı oldukları düşünülmektedir - ancak virüsün nasıl bulaştığı henüz belirlenmemiştir. Sincap çiçeği vakalarının görüldüğü bölgelerde kızıl sincap neslinin tükenme oranı, hastalığın görülmediği bölgelere kıyasla 20-25 kat daha fazla olabilmektedir.[75] Bu iki sincap arasında yaşanan bu rekabet, boz sincabın kilit taşı tür olarak nitelendirilmesine neden olmaktadır çünkü boz sincap gelip kızıl sincapları yok ettiği için rekabet şansı azalacak ve dolayısıyla İrlanda'ya daha fazla boz sincap gelecektir.[76] Bununla birlikte, bağışıklık geliştirdikleri için hayatta kalan birkaç kızıl sincap vakası bildirilmiştir - ancak nüfusları hâlâ büyük ölçüde etkilenmektedir. Kızıl sincap aynı zamanda habitat tahribatı ve parçalanmasına karşı daha az toleranslıdır, bu da nüfusunun azalmasına neden olurken, daha uyumlu olan boz sincap avantaj elde etmiş ve genişlemiştir. Bu sincaplar arasındaki rekabeti kontrol etmek için uygulanan yöntemler, kızıl sincapların İrlanda gibi orijinal yaşam alanlarında kalması, boz sincapların ise bu sincap rekabetini kontrol etmenin bir yolu olarak bu yerlerden tamamen uzak tutulmasıdır.[75]

Benzer faktörler, yerli Amerikan kızıl sincabının bölgenin büyük bölümündeki parklarda ve ormanlarda boz sincap tarafından büyük ölçüde yerinden edildiği Kuzey Amerika'nın Pasifik bölgesinde de söz konusudur.

İronik bir şekilde, boz sincabın geleceğine dair "korkular" 2008 yılında melanistik formun (siyah) güney Britanya popülasyonuna yayılmaya başlamasıyla ortaya çıkmıştır.[77] Birleşik Krallık'ta, bir "gri sincap" (boz sincap) tuzağa düşürülürse, 1981 Yaban Hayatı ve Kırsal Alan Yasası uyarınca, onu serbest bırakmak veya doğaya kaçmasına izin vermek yasa dışıdır; bunun yerine, yasal olarak "insancıl bir şekilde gönderilmesi" gerekmektedir.[78]

1990'ların sonlarında İtalya Ulusal Yaban Hayatı Enstitüsü ve Torino Üniversitesi, boz sincapların kuzeybatı İtalya'da yayılmasını durdurmak için bir eradikasyon girişimi başlattı, ancak hayvan hakları gruplarının açtığı mahkeme davası bunu engelledi. Bu nedenle boz sincapların önümüzdeki birkaç 10 yıl içinde Alpleri geçerek Fransa ve İsviçre'ye ulaşması beklenmektedir[79][80].

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ De Abreu-Jr, Edson Fiedler; Pavan, Silvia E.; Tsuchiya, Mirian T. N.; Wilson, Don E.; Percequillo, Alexandre R.; Maldonado, Jesús E. (2020). "Museomics of tree squirrels: A dense taxon sampling of mitogenomes reveals hidden diversity, phenotypic convergence, and the need of a taxonomic overhaul". BMC Evolutionary Biology. 20 (1): 77. Bibcode:2020BMCEE..20...77D. doi:10.1186/s12862-020-01639-y. PMC 7320592 $2. PMID 32590930.  Geçersiz |doi-access=free (yardım)
  2. ^ Goheen, Jacob R.; Swihart, Robert K. (2003). "Food-hoarding behavior of gray squirrels and North American red squirrels in the central hardwoods region: Implications for forest regeneration". Canadian Journal of Zoology. 81 (9): 1636–1639. doi:10.1139/z03-143. 
  3. ^ Steele MA, Hadj-Chikh LZ, Hazeltine J (1996). "Caching and Feeding Decisions by Sciurus carolinensis: Responses to Weevil-Infested Acorns". Journal of Mammalogy. 77 (2): 305–314. doi:10.2307/1382802. JSTOR 1382802.  Geçersiz |doi-access=free (yardım)
  4. ^ Şablon:Cite EU regulation
  5. ^ Şablon:Cite EU regulation
  6. ^ a b Evensen, Dave (Fall 2023). "The squirrel experiment" (PDF). The Quadrangle. University of Illinois, College of Liberal Arts & Sciences. ss. 26–27. 29 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 7 Temmuz 2024. 
  7. ^ a b c d Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; iucn status 19 November 2021 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  8. ^ Huynh HM, Williams GR, McAlpine DF, Thorington RW (December 1, 2010). "Establishment of the Eastern Gray Squirrel (Sciurus carolinensis) in Nova Scotia, Canada". Northeastern Naturalist. United States: Eagle Hill Institute. 17 (4): 673–677. doi:10.1656/045.017.0414. 
  9. ^ "Alien Species Alert!" (PDF). Vancouver Island Region Wildlife. Canada: Ministry of Environment and Climate Change Strategy. December 22, 2009. 4 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: September 19, 2023. 
  10. ^ McGoldrick M, Rochford J (2009). "Recent range expansion by the Grey Squirrel (Sciurus carolinensis Gmelin 1788)". Irish Naturalists' Journal. 30 (1): 24–28. JSTOR 20764520. 
  11. ^ Carey M, Hamilton G, Poole A, Lawton C (2007). The Irish Squirrel Survey. Dublin, Ireland: COFORD, National Council for Forest Research and Development. ISBN 978-1-902696-60-7. 
  12. ^ a b "The Threat". European Squirrel Initiative. Suffolk, England. 6 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: October 6, 2023. 
  13. ^ "Summary (of Bertolino S., Lurz. P.W.W., Rushton S.P. 2006, DIVAPRA Entomology & Zoology)". Europeansquirrelinitiative.org. 20 January 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 June 2010. 
  14. ^ a b Hamilton, Heather (1990). Smith, D. (Ed.). Eastern Grey Squirrel (PDF). Canada: Hinterland Who's Who. ISBN 0-660-13634-1. Erişim tarihi: 6 October 2023. 
  15. ^ "New York's Wildlife Resources" (PDF). Department of Natural Resources at Cornell University. s. 2. 15 July 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 28 September 2013. 
  16. ^ Nelson, Rob. "White and Albino Squirrel Research Initiative". UntamedScience.com. Erişim tarihi: 23 March 2015. 
  17. ^ a b c d e f g h i j k l m n Koprowski, John L. (1994). "Sciurus carolinensis" (PDF). Mammalian Species (480): 1–9. doi:10.2307/3504224. JSTOR 3504224. 27 March 2014 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 March 2014. 
  18. ^ McRobie, H.; Thomas, A.; Kelly, J. (2009). "The Genetic Basis of Melanism in the Gray Squirrel (Sciurus carolinensis)". Journal of Heredity. 100 (6): 709–714. doi:10.1093/jhered/esp059. PMID 19643815.  Geçersiz |doi-access=free (yardım)
  19. ^ BBC: Science and Nature, "Grey squirrel: Sciurus carolinensis"
  20. ^ a b c d "Red & Gray Squirrels in Massachusetts". MassWildlife. Massachusetts Division of Fisheries and Wildlife. 17 May 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 April 2012. 
  21. ^ a b "Basic information about squirrels". ICSRS. Interactive Centre for Scientific Research about Squirrels. 17 November 2015. Erişim tarihi: 14 April 2017. 
  22. ^ Murie, Olaus Johan and Elbroch, Mark (2005). Peterson Field Guide to Animal Tracks, Houghton Mifflin Harcourt, p. 79, 061851743X.
  23. ^ "Squirrels in the UK: what they are up to, when and why". www.nhm.ac.uk (İngilizce). Erişim tarihi: 2024-02-07. 
  24. ^ "Squirrels adopt strays, Canadian study finds". CBC.ca. June 2, 2010. 
  25. ^ "Eastern Gray Squirrel | NC State Extension Publications". content.ces.ncsu.edu (İngilizce). Erişim tarihi: 2024-02-07. 
  26. ^ "Eastern Gray Squirrel | Mid-Atlantic Wildlife Control". Best Animal Removal Services - Mid-Atlantic Wildlife Control (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-11-03. 
  27. ^ "Lyme disease - Symptoms and causes". Mayo Clinic (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-11-03. 
  28. ^ "Rocky Mountain spotted fever - Symptoms and causes". Mayo Clinic (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-11-03. 
  29. ^ anirudh (2011-06-29). "Eastern Gray Squirrel - Facts, Diet, Habitat, Behavior and Pictures". Animal Spot (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-11-03. 
  30. ^ McCracken, Brian. "DO SQUIRRELS REALLY KNOW WHERE THEY BURY THEIR FOOD?". Animals – mom.me. 
  31. ^ Grant, Steve (21 October 2004). "The Squirrel's Bag Of Tricks: They Can't Get Out Of The Way Of Cars, But Other Behaviors Demonstrate Advanced Thinking (for A Rodent)", The Hartford Courant.
  32. ^ "Smart squirrels fool food thieves", BBC, 17 January 2008.
  33. ^ Alexander, R. McNeill (2003). Principles of animal locomotion. Princeton University Press. s. 162. ISBN 978-0-691-08678-1. 
  34. ^ Nations, Johnathan A.; Link, Olson. "Scansoriality in Mammals". Animal Diversity Web. 
  35. ^ "Eastern Grey Squirrel - WildlifeNYC". www.nyc.gov. Erişim tarihi: 2022-11-03. 
  36. ^ a b c d e f g h Lawniczak, M. (2002). "Sciurus carolinensis". Animal Diversity Web. Erişim tarihi: 10 July 2008. 
  37. ^ "The Grey Squirrel (Sciurus carolinensis)" (PDF). Grey squirrel Advisory. 7 February 2006 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 10 July 2008. 
  38. ^ Curtis, Paul D. and Sullivan, Kristi L. (2001) Tree Squirrels, Wildlife Damage Management Fact Sheet Series, Cornell Cooperative Extension, Ithaca, N.Y.
  39. ^ Webley, G. E.; Pope, G. S.; Johnson, E (1985). "Seasonal changes in the testes and accessory reproductive organs and seasonal and circadian changes in plasma testosterone concentrations in the male grey squirrel (Sciurus carolinensis)". General and Comparative Endocrinology. 59 (1): 15–23. doi:10.1016/0016-6480(85)90414-9. PMID 4018551. 
  40. ^ a b Kelly, John (9 April 2012). "Learn to speak squirrel in four easy lessons". Washington Post. Erişim tarihi: 7 March 2014. 
  41. ^ Partan, Sarah R. (2010). "Multimodal alarm behavior in urban and rural gray squirrels studied by means of observation and a mechanical robot" (PDF). Current Zoology. 56 (3): 313–326. doi:10.1093/czoolo/56.3.313.  Geçersiz |doi-access=free (yardım)
  42. ^ "Eastern Gray Squirrel". Project Noah. Erişim tarihi: 2022-10-11. 
  43. ^ a b "Eastern Gray Squirrel | NC State Extension Publications". content.ces.ncsu.edu (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-11-19. 
  44. ^ "The Leading America Zoo Site on the Net". americazoo.com. Erişim tarihi: 30 October 2011. 
  45. ^ Lawniczak, Mara Katharine. "Sciurus carolinensis (eastern gray squirrel)". Animal Diversity Web (İngilizce). Erişim tarihi: 2024-02-12. 
  46. ^ Watson, Jessica (2022-08-09). "What Impact Does The Eastern Gray Squirrel Have Economic ? Find Out Here Squirrel Arena". www.squirrelarena.com (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-11-21. 
  47. ^ a b c "All of the Types of Squirrels". Sciencing (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-11-20. 
  48. ^ "Polyboroides typus (African harrier-hawk, Gymnogene)". 3 November 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 June 2013. 
  49. ^ "Eastern Gray Squirrel". Chesapeake Bay (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-10-11. 
  50. ^ Kurtén, Björn; Anderson, Elaine (September 1980). Pleistocene Mammals of North America. Columbia University Press. s. 221. ISBN 0231037333. The primarily arboreal gray squirrel... has been identified in 18 Pleistocene faunas dating back to the late Irvingtonian (Coleman IIA) in Florida, Kentucky, Maryland, Missouri, Pennsylvania, Tennessee, Texas, and Virginia. 
  51. ^ a b c Bentley, Curtis C.; Knight, James L.; Knoll, Martin A. (December 1994). "The mammals of the Ardis local fauna (late Pleistocene), Harleyville, South Carolina". Brimleyana. 21. 28 March 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 March 2024. 
  52. ^ a b c Lawniczak, Mara Katharine. "Sciurus carolinensis (eastern gray squirrel)". Animal Diversity Web. 
  53. ^ a b Long, Kim (September 1995). Squirrels: a wildlife handbook. Big Earth Publishing. s. 95. ISBN 978-1-55566-152-6. 
  54. ^ Butler, F. and Kelleher, C. (eds) 2012. All-Ireland Mammal Symposium 2009. Irish Naturalists' Journal, Belfast, 978-0-9569704-1-1
  55. ^ "How to Manage Pests – Tree Squirrels". University of California. Erişim tarihi: 23 May 2014. 
  56. ^ Warner, Monique (2022-06-28). "Are Squirrels Omnivores, Herbivores Or Carnivores?" (İngilizce). Erişim tarihi: 2022-11-21. 
  57. ^ Long, Kim (1995), Squirrels: A Wildlife Handbook, Johnson Books, ss. 144–146, ISBN 978-1-55566-152-6. 
  58. ^ Hanmer, Hugh J.; Thomas, Rebecca L.; Fellowes, Mark D. E. (2018). "Introduced Grey Squirrels subvert supplementary feeding of suburban wild birds" (PDF). Landscape and Urban Planning. 177: 10–18. Bibcode:2018LUrbP.177...10H. doi:10.1016/j.landurbplan.2018.04.004. 
  59. ^ Hanmer, Hugh J.; Thomas, Rebecca L.; Fellowes, Mark D. E. (2017). "Provision of supplementary food for wild birds may increase the risk of local nest predation" (PDF). Ibis. 159 (1): 158–167. doi:10.1111/ibi.12432. 
  60. ^ Long, J. L. (2003). Introduced Mammals of the World: Their History, Distribution and Influence. Csiro Publishing, Collingwood, Australia. 9780643099166
  61. ^ "The Grey Squirrel – Sciurus carolinensis of Southern Africa". Home.intekom.com. 25 December 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 June 2010. 
  62. ^ "Sciurus carolinensis (Grey Squirrel)". Biodiversityexplorer.org. 9 September 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 June 2010. 
  63. ^ "Tree Squirrel | Rodent | Southern Africa". Krugerpark.co.za. Erişim tarihi: 10 June 2010. 
  64. ^ a b "History of grey squirrels in UK". Daily Telegraph (UK). 2018-08-28. 12 January 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2018-09-01.  Geçersiz |url-erişimi=subscription (yardım)
  65. ^ Anon (December 20, 1921). "The success of grey squirrels". The Times. Times Newspapers Limited. 
  66. ^ "Wild meat: Squirrel nutcase". The Economist, Vol. 402 Number 8772 (3 March 2012).
  67. ^ Blakeslee, Sandra (27 August 1997). "Kentucky Doctors Warn Against a Regional Dish: Squirrels' Brains". The New York Times. Erişim tarihi: 15 February 2017. 
  68. ^ The grey squirrel policy and action statement. forestry.gov.uk
  69. ^ Sheehy, Emma; Lawton, Colin (March 2014). "Population crash in an invasive species following the recovery of a native predator: the case of the American grey squirrel and the European pine marten in Ireland". Biodiversity and Conservation. 23 (3): 753–774. Bibcode:2014BiCon..23..753S. doi:10.1007/s10531-014-0632-7. 
  70. ^ "March 2019 update: Invasive non-native species and grey squirrels". Gov.uk. Erişim tarihi: 14 February 2024. 
  71. ^ "Jamie 'must back squirrel-eating'". BBC News. 23 March 2006. Erişim tarihi: 22 August 2007. 
  72. ^ Spieler, Marlena (2009-01-06). "Saving a Squirrel by Eating One". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. Erişim tarihi: 2021-12-13. 
  73. ^ "Red squirrel conservation, squirrel ecology and grey squirrel management". The Friends of the Anglesey Red Squirrels. Erişim tarihi: 22 August 2007. 
  74. ^ Wauters, L. A.; Gurnell, J.; Martinoli, A.; Tosi, G. (2002). "Interspecific competition between native Eurasian red squirrels and alien grey squirrels: does resource partitioning occur?". Behavioral Ecology and Sociobiology. 52 (4): 332–341. doi:10.1007/s00265-002-0516-9. 
  75. ^ a b c d "Controlling the grey squirrel population | Department of Agriculture, Environment and Rural Affairs". DAERA (İngilizce). 2015-08-24. Erişim tarihi: 2022-11-19. 
  76. ^ Molles, Manuel C. Jr. (2019). Ecology: concepts and applications. Anna Sher (Eighth bas.). New York, NY. ISBN 978-1-259-88005-6. OCLC 1010579815. 
  77. ^ "Black squirrels set to dominate". BBC News. 20 January 2009. Erişim tarihi: 30 October 2011. 
  78. ^ "Defra Rural Development Service Technical Advice Note 09" (PDF). 1 July 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  79. ^ Bertolino, Sandro; Genovesi, Piero (2003). "Spread and attempted eradication of the grey squirrel (Sciurus carolinensis) in Italy, and consequences for the red squirrel (Sciurus vulgaris) in Eurasia" (PDF). Biological Conservation. 109 (3): 351–358. Bibcode:2003BCons.109..351B. doi:10.1016/S0006-3207(02)00161-1. 21 August 2022 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 October 2020. 
  80. ^ United Nations Environment Programme World Conservation Monitoring Centre (2010) Review of the Grey Squirrel Sciurus carolinensis. UNEP-WCMC, Cambridge


Kaynak hatası: <ref> "note" adında grup ana etiketi bulunuyor, ancak <references group="note"/> etiketinin karşılığı bulunamadı (Bkz: Kaynak gösterme)

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Boz_sincap&oldid=33470806" sayfasından alınmıştır