Przejdź do zawartości

Steve Carlton

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Steve Carlton
Ilustracja
miotacz
Pełne imię i nazwisko

Steven Norman Carlton

Pseudonim

Lefty

Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1944
Miami

Odbijał

prawą

Rzucał

prawą

Debiut

12 kwietnia 1965

Ostatni występ

23 kwietnia 1988

Statystyki
Win–loss record

329–244

ERA

3,22

Strikeouty

4136

Kariera klubowa
Lata Kluby
1965–1971 St. Louis Cardinals
1972–1986 Philadelphia Phillies
1986 San Francisco Giants
1986 Chicago White Sox
1987 Cleveland Indians
1987–1988 Minnesota Twins
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia

1994

Głosów

95,8% (1. głosowanie)

Metoda elekcji

BBWAA

Strona internetowa

Steven Norman Carlton (ur. 22 grudnia 1944) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza przez 24 sezony w Major League Baseball. Dziesięciokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, czterokrotny zdobywca Cy Young Award, członek Baseball Hall of Fame.

St. Louis Cardinals

[edytuj | edytuj kod]

W październiku 1963 podpisał kontrakt jako wolny agent z St. Louis Cardinals i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Tulsa Oilers, reprezentującym poziom Double-A[1][2]. W Major League Baseball zadebiutował 12 kwietnia 1965 w meczu przeciwko Chicago Cubs jako reliever[1]. W 1967 wystąpił w jednym meczu World Series, w których Cardinals pokonali Boston Red Sox 4–3[3]. W 1967, 1968 i 1971 reprezentował klub w Meczu Gwiazd[1].

Philadelphia Phillies

[edytuj | edytuj kod]

W lutym 1972 przeszedł do Philadelphia Phillies za Ricka Wise’a[1]. W pierwszym sezonie występów w Phillies był najlepszy w lidze pod względem zwycięstw (27), zaliczył najwięcej strikeoutów (310) i uzyskał najlepszy wskaźnik ERA (1,91). Wystąpił po raz czwarty w karierze w Meczu Gwiazd, otrzymał Cy Young Award dla najlepszego miotacza w National League, a w głosowaniu do nagrody MVP zajął 5. miejsce[1]. Zanotował serię 18 meczów z rzędu bez porażki (w trzech spotkaniach uzyskał no-decision), a od 23 lipca 1972 do 13 sierpnia 1972 rozegrał sześć pełnych meczów, zaliczając cztery shutouty i oddając jednego runa[4]. W latach 1974–1979 trzykrotnie uczestniczył w All-Star Game i po raz drugi w karierze otrzymał Cy Young Award[1].

W 1980 zanotował dwa zwycięstwa w World Series, w tym decydującym o tytule meczu numer 6, a Phillies zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski[5]. W latach 1980–1982 trzykrotnie uczestniczył w All-Star Game, dwukrotnie otrzymał Cy Young Award i raz Złotą Rękawicę[1]. 7 czerwca 1983 w meczu z St. Louis Cardinals zaliczając 3526. strikeout, został samodzielnym liderem w klasyfikacji wszech czasów, wyprzedzając Nolana Ryana, który 7 kwietnia 1983 jako pierwszy pobił rekord należący do Waltera Johnsona z 1927 roku[6].

Późniejszy okres

[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 1986 jako wolny agent podpisał kontrakt z San Francisco Giants[1]. 6 września 1986 w meczu przeciwko Cincinnati Reds zaliczył 4000. strikeout w karierze[7]. W Giants rozegrał sześć spotkań, po czym ogłosił zakończenie kariery, jednak 12 sierpnia 1986 podpisał kontrakt z Chicago White Sox[8], w którym występował do końca sezonu[1].

W kwietniu 1987 został zawodnikiem Cleveland Indians, zaś w lipcu 1987 Minnesota Twins[1]. Karierę zawodniczą oficjalnie zakończył w kwietniu 1988, zajmując wówczas drugie miejsce za Nolanem Ryanem w klasyfikacji wszech czasów pod względem liczby strikeoutów[9][10]. W 1989 numer 32, z którym występował przez 15 sezonów w Philadelphia Phillies, został zastrzeżony[11]. W 1994 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[12].

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Nagroda/wyróżnienie Lata Źródło
10× All-Star 1968, 1969, 1971, 1972, 1974, 1977, 1979, 1980, 1981, 1982 [1]
Gold Glove Award 1981 [1]
2× zwycięzca w World Series 1967, 1980 [3][5]
NL Cy Young Award 1972, 1977, 1980, 1982 [1]
Triple Crown 1972 [13]
Baseball Hall of Fame od 1994 [12]
# 32 zastrzeżony przez Phillies 1989 [11]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m Steve Carlton Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  2. Steve Carlton Register Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  3. a b 1967 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  4. Gary Matthews: Few and Chosen. Chicago: Triumph Books, 2012, s. 1948. ISBN 978-1-60078-658-7.
  5. a b 1980 World Series. mlb.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  6. Carlton New Strikeout Leader. nytimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  7. Carlton's 4,000th strikeout. mlb.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  8. Steve Carlton May Join White Sox. latimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  9. Steve Carlton, With an ERA of 16.76, Is Given His Release by the Twins. latimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  10. Carlton Gives Up Comeback Effort. latimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  11. a b Philadelphia Retires Steve Carlton's No. 32. latimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  12. a b Steve Carlton. baseballhall.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  13. Triple Crown Winners: Pitching. mlb.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).