Przejdź do zawartości

Marco Bellocchio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marco Bellocchio
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 listopada 1939
Bobbio

Zawód

reżyser, scenarzysta, producent filmowy

Lata aktywności

od 1961

Marco Bellocchio (ur. 9 listopada 1939 w Bobbio) – włoski reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Jeden z głównych przedstawicieli kina kontestacyjnego we Włoszech.

Biografia i twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Marco Bellocchio wychowywał się w rodzinie mieszczańskiej; jego ojciec był adwokatem, a matka nauczycielką. Ukończył szkoły prowadzone przez instytucje religijne (gimnazjum braci szkolnych i liceum barnabitów w Lodi). Zapisał się na Wydział Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Najświętszego Serca w Mediolanie. W 1959 rozpoczął studia w szkole filmowej Centro Sperimentale di Cinematografia w Rzymie[1].

Lata 60.

[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 60. nakręcił kilka filmów krótkometrażowych: Abbasso lo zio, La colpa e la pena (oba z 1961 roku) i Il Ginepro fatto uomo (z 1962), noszących wyraźne wpływy Felliniego i Antonioniego. Później wyjechał do Londynu, gdzie uczęszczał na kursy filmowe w Slade School of Fine Arts, zakończone dysertacją na temat Antonioniego i Bressona[2].

W 1965 zadebiutował filmem fabularnym Pięści w kieszeni, który wywołał powszechne zdumienie. Film zaskakiwał bardzo dobrym opanowaniem filmowego języka, ale jeszcze bardziej wstrząsającym obrazem ukazanej rzeczywistości, w której jeden z członków rodziny, chory na epilepsję morduje matkę i upośledzonego umysłowo brata, a podekscytowany dobrze zapowiadającą się przyszłością doznaje ataku choroby i umiera. Obecna w pobliżu siostra nie udziela mu pomocy. Film cechuje nagromadzenie motywów patologicznych, mających sens symboliczny: zabicie matki oznacza wyzwolenie się z typowo włoskiego kultu Wielkiej Matki, a spalenie rodzinnych pamiątek – gest odrzucenia stereotypowych obrządków rodzinnych. Kontrowersyjny film nie został zakwalifikowany do programu festiwalu w Wenecji, ani do dystrybucji przez państwowe przedsiębiorstwo Italnoleggio Cinematografico. Jego wartości doceniono później, a reżyser zyskał miano przywódcy grupy kontestatorów[3]. Film otrzymał nagrodę na MFF w Locarno[4]. W 1967 Bellocchio zrealizował film Chiny są blisko, będący kąśliwym obrazem życia politycznego na włoskiej prowincji[5] (nagrodzony w tym samym roku na 28. MFF w Wenecji[4]).

Lata 70.

[edytuj | edytuj kod]
Marco Bellocchio (1970)

W kolejnym filmie, W imię ojca (1971) w szokujący sposób skompromitował model edukacji z czasów Piusa XII, kiedy sam zdobywał wykształcenie[5]. Filmy Pięści w kieszeni, Chiny są blisko i W imię ojca tworzą swego rodzaju trylogię, zawierającą pewne wątki autobiograficzne[4]. Po premierze tego ostatniego reżyser oświadczył, że kontestację zamierza odtąd uprawiać w sposób bardziej tradycyjny, a realizowane filmy kierować do szerszego grona publiczności. Nakręcony w 1972 obraz Dajcie sensację na pierwszą stronę (do scenariusza Sergio Donatiego) demaskował mechanizmy i metody walki politycznej prowadzonej za pomocą prasy. Dał poglądową lekcję jak perfidnym narzędziem manipulacji opinią publiczną może stać się gazeta ciesząca się opinią solidnej i niezależnej. Uosobieniem tych działań stał się odtwórca jednej z głównych ról, Gian Maria Volonté[5]

W filmie Marsz triumfalny (1976) Bellocchio zaatakował rygory wojskowe, włączając się nim, podobnie jak poprzednim, w nurt włoskiego kina politycznego[4]. W 1977 w karierze Bellocchia dokonał się nowy zwrot. Nakręcił on film Mewa, będący adaptacją sztuki teatralnej Antona Czechowa pod tym samym tytułem. Film stanowi początek nowego etapu w dorobku filmowym reżysera. Chociaż z jednej strony istnieją u niego wątpliwości, pytania i zarzuty w odniesieniu do burżuazyjnego społeczeństwa, to z drugiej staje się bardziej widoczna krytyczna analiza odpowiedzi udzielanych przez lewicę[2].

Lata 80.

[edytuj | edytuj kod]

W filmie Skok w pustkę (1980) powrócił do tematu wynaturzeń życia rodzinnego. Występujący w nim aktorzy Anouk Aimée i Michel Piccoli zostali nagrodzeni na 33. MFF w Cannes[4], odpowiednio nagrodą dla najlepszej aktorki i aktora[6], natomiast Bellocchio zdobył nagrodę David di Donatello w kategorii: najlepszy reżyser[7]. Temat wynaturzeń podjął raz jeszcze w filmie Oczy, usta (1982). Po nim nakręcił takie obrazy będące adaptacjami literackimi: Henryk IV (1984), oparty na sztuce Luigiego Pirandella i Diabeł wcielony (1986), będący wolną interpretacją powieści Raymonda Radigueta[1].

Lata 90.

[edytuj | edytuj kod]

Od początku lat 90. introspektywne dociekania, charakteryzujące w coraz większym stopniu filmy Bellocchia, ujawniły rosnące zainteresowanie ich twórcy światem psychiatrii i psychologii. To film oparty na scenariuszu psychiatry Massimo Fagiolego miał mu przynieść najbardziej prestiżową nagrodę w jego karierze[2]; za film Wyrok (1991) otrzymał nagrodę Srebrnego Niedźwiedzia na 41. MFF w Berlinie.

W 1999 zrealizował film Niańka (na podstawie powieści Luigiego Pirandella), za który otrzymał nagrodę David di Donatello za najlepsze kostiumy oraz cztery nagrody Ciak d’oro w kategoriach: najlepsza aktorka drugoplanowa, zdjęcia, scenografia i kostiumy[1].

Zasiadał w jury konkursu głównego na 56. MFF w Wenecji (1999).

XXI wiek

[edytuj | edytuj kod]

Nowe tysiąclecie reżyser rozpoczął powrotem do filmów polemicznych. Kreowany przez Sergio Castellitto bohater nakręconego w 2002 roku Czasu religii, malarz i ateista, żyjąc w konfrontacji z kościołem i religią staje w obliczu zaskakującej wiadomości o procesie beatyfikacyjnym jego matki i wobec dylematu, czy posyłać syna na lekcje religii[2].

W 2003 roku Bellocchio zrealizował introspektywny film Witaj, nocy, rekonstruujący porwanie byłego premiera Włoch Alda Moro. Akcja filmu, opartego na powieści Anny Laury Braghetti Il prigioniero, ukazuje związek między Moro a jednym z jego porywaczy - młodą kobietą, ukazaną jako osoba o podwójnym życiu. Bibliotekarka w dzień i terrorystka w nocy, odkrywa więź z Moro, która prowadzi ją do kryzysu ideologicznego[2].

W nakręconym w 2012 roku filmie Śpiąca królewna reżyser raz jeszcze powrócił do swoich zasadniczych tematów: młodości, wolności, namiętności i manipulacji politycznej ciałem i świadomością, biorąc na kanwę wzbudzający kontrowersje we Włoszech przypadek Eluany Englaro. Utwór został zaprezentowany na 69. MFF w Wenecji, a Fabrizio Falco otrzymał nagrodę im. Marcello Mastroianniego dla najlepszego młodego aktora[1].

Bellocchio zasiadał w jury konkursu głównego na 60. MFF w Cannes (2007). W 2014 roku otrzymał Nagrodę Specjalną David di Donatello za całokształt twórczości[1].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Marco Bellocchio jest autorem filmów fabularnych, dokumentalnych i krótkometrażowych, realizowanych zarówno dla telewizji i kina, obejmujących szeroki zakres gatunkowy i tematyczny. Jego twórczość ma charakter osobisty, odzwierciedlając jego bezkompromisowe poglądy i ambicje artystyczne. Podczas swojej 50-letniej pracy twórczej Bellocchio zakwestionował panujące ideologie konfrontując kościół z radykalną lewicą i rzucając wyzwanie takim pojęciom jak moralność i rodzina w sposób, który uczynił go jednym z najważniejszych twórców włoskich i, wraz z Bernardo Bertoluccim i Pier Paolo Pasolinim, wiodącą postacią w dziedzinie kultury dla następnych pokoleń Włochów[8].

Filmografia[a]

[edytuj | edytuj kod]

Film fabularny

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł polski Tytuł oryginalny
1965 Pięści w kieszeni I pugni in tasca
1967 Chiny są blisko La Cina è vicina
1969 Discutiamo, discutiamo, odcinek w Amore e rabbia (Miłość i gniew)
1972 W imię ojca Nel nome del padre
1972 Dajcie sensację na pierwszą stronę Sbatti il mostro in prima pagina
1976 Marsz triumfalny Marcia trionfale
1977 Mewa Il gabbiano (film TV)
1980 Skok w pustkę Salto nel vuoto
1980 Vacanze in Val Trebbia
1982 Oczy, usta Gli occhi, la bocca
1984 Henryk IV Enrico IV
1986 Diabeł wcielony Diavolo in corpo
1988 Sabat czarownic La visione del sabba
1991 Wyrok La condanna
1994 Sen motyla Il sogno della farfalla
1996 Książę Homburg Il principe di Homburg
1999 Niańka La balia
2002 Czas religii L'ora di religione
2003 Witaj, nocy Buongiorno, notte
2006 Reżyser ceremonii ślubnych Il regista di matrimoni
2006 Sorelle
2009 Zwycięzca Vincere
2010 Rigoletto a Mantova (opera TV)
2010 Sorelle Mai
2012 Śpiąca królewna Bella addormentata
2015 Krew z mojej krwi Sangue del mio sangue
2019 Zdrajca Il tradittore

Krótki metraż, dokument

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł polski Tytuł oryginalny
1961 Abbasso lo zio
1961 La colpa e la pena
1962 Il Ginepro fatto uomo
1969 Viva il primo maggio rosso e proletario
1969 Il popolo calabrese ha rialzato la testa
1975 Matti da slegare
1979 La macchina cinema[b]
1993 L'uomo dal fiore in bocca
1975 Matti da slegare
1995 Sogni infranti
1997 Elena (TV)
1998 Alfabeto italiano[c]
1999 Nina
2000 Un filo di passione
2000 L'affresco
2002 Oggi è una bella giornata
2002 La primavera del 2002 – L’Italia protesta, l’Italia si ferma (dokument video)
2002 Appunti per un film su Zio Vania
2002 Addio del passato...
  1. Filmografia na podstawie IMDb i filmweb.
  2. 5 odcinków: Una vita per il cinema, Il travagliato sogno di una vita, Il mago Zù Zù, Periferie, Era san Benedetto.
  3. Odcinek: La religione della storia,.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Cinematografo.it: Marco Bellocchio. cinematografo.it. [dostęp 2015-07-20]. (wł.).
  2. a b c d e Biografieonline.it: Marco Bellocchio. biografieonline.it. [dostęp 2015-07-20]. (wł.).
  3. Książek-Konicka 1978 ↓, s. 134.
  4. a b c d e Pitera 1984 ↓, s. 25.
  5. a b c Książek-Konicka 1978 ↓, s. 154–155.
  6. IMDb: Cannes Film Festival: Awards for 1980. imdb.com. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
  7. ACCADEMIA DEL CINEMA ITALIANO – Premi David di Donatello: CRONOLOGIA DEI PREMI DAVID DI DONATELLO: 1980. daviddidonatello.it. [dostęp 2015-07-20]. (wł.).
  8. Museum of Modern Art: Marco Bellocchio: A Retrospective. moma.org. [dostęp 2015-07-23]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]