Przejdź do zawartości

Kamień księżycowy (minerał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamień księżycowy
Ilustracja
Ortoklaz, Kamień adularowy
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

Ortoklaz

Skład chemiczny

K[AlSi3O8]

Twardość w skali Mohsa

6 – 6,5

Łupliwość

doskonała

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

2,56 – 2,62 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

od jasno do ciemnoniebieskiej, niekiedy brunatnawa z niebieskim refleksami

Rysa

biała

pierścień z oszlifowanym kamieniem księżycowym

Adularowy kamień księżycowy – odmiana ortoklazu. Fazą przeważającą jest adular, a fazą rozproszoną – albit.

Kamienie księżycowe reprezentowane są przez kryształy adularu i ortoklazu (zawierające listewkowate wrostki albitu), odznaczające się srebrzysto-perłową lub srebrzysto-niebiesko-perłową poświatą, przypominającą światło księżyca. Ten rodzaj opalescencji nazywany jest niekiedy adularyzacją.

Część kamieni księżycowych charakteryzuje się subtelną, tęczową grą barw lub migotliwością zwaną schillerescencją.

  • Znacznie rzadziej naturę kamieni księżycowych mają też inne skalenie, jak: mikroklin, sanidyn, albit, oligoklaz.
  • Niekiedy mianem kamieni księżycowych określane są niektóre odmiany chalcedonu, wykazujące białą, srebrzystobiałą, bądź niebieskawą poświatę lub migotliwość.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Kamienie charakteryzują się specyficznym zjawiskiem świetlnym zwanym adularyzacją, występującym na wygładzonej, okrągławej powierzchni kamienia w postaci niebiesko połyskującego pasemka, które przesuwa się przy poruszaniu kamieniem.

Niebieski połysk występuje, gdy kamień jest bezbarwny i prawie przezroczysty. Okazy takie uważa się za wyjątkowo cenne.

Najlepszej jakości kamienie księżycowe wydobywa się w Sri Lance i Indiach.

Inne miejsca występowania: Madagaskar, Mjanma, Brazylia, Tanzania, USA, Australia, Rosja.

W Polsce są sporadycznie spotykane w okolicach Jeleniej Góry.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Stosowany w jubilerstwie do zdobienia pierścieni, wisiorków i naszyjników. Stosuje się zawsze szlif kaboszonowy.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 popr. i uzup. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
  • Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1.