Przejdź do zawartości

Jan Szymanowski (generał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Szymanowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

24 września 1911
Baku

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 1985
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1941–1972

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

9 Armia
1 Warszawska Dywizja Piechoty
1 Armia Wojska Polskiego
Wojska Inżynieryjne MON

Stanowiska

szef Zarządu Drogowego Sztabu Generalnego WP

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Kaukazu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za zasługi bojowe”
Od lewej gen. Jerzy Bordziłowski, mjr Władysław Zapłatyński i gen. Jan Szymanowski, Szczecin 16 kwietnia 1965
Grób Jana Szymanowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Jan Szymanowski (ur. 24 września 1911 w Baku, zm. 25 grudnia 1985 w Warszawie) – generał brygady Ludowego Wojska Polskiego, major Armii Czerwonej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Na początku XX wieku rodzice jego wyjechali do Baku, gdzie ojciec pracował w budującej się rafinerii. W 1918, gdy ojca zamordowali sowieci jako polskiego burżuja, matka wywiozła dzieci do Archangielska. Po zakończeniu szkoły średniej dostał się na studia politechniczne w Żytomierzu, które ukończył z I lokatą i dyplomem inżyniera budowy dróg i mostów. Od 1933 pracował jako inżynier drogowy w południowej części ZSRR.

Do Armii Czerwonej został powołany w czerwcu 1941, po wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej i skierowany do służby w oddziałach 9 Armii, w składzie której walczył na Ukrainie i na podgórzu Kaukazu. W lipcu 1943 jako Polak w stopniu majora skierowany do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Początkowo w służbie tyłów, później na froncie w 1943 w Korpusie Polskim w kwatermistrzostwie Korpusu. W 1944–1945 szef Wydziału Drogowego – pomocnik szefa sztabu kwatermistrzostwa 1 Armii Wojska Polskiego. Przeszedł cały szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego. Po zdobyciu Warszawy, na początku 1945 kierował budową drewnianego mostu niskowodnego przez Wisłę w rejonie Mostu Poniatowskiego.

W latach 1946–1950 szef Wydziału Drogowo-Mostowego Departamentu Inżynierii i Saperów Wojska Polskiego, szef Wydziału Dróg Kołowych Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa Wojska Polskiego w okresie 1950–1952, 1952–1961 szef Zarządu Drogowego Sztabu Generalnego WP. W okresie 15-lecia powojennego włożył dużo wysiłku i umiejętności organizatorskich w odbudowę wielu zniszczonych mostów na terenie kraju oraz w budowę mostów stałych. Owocnie współpracował w tym zakresie z instytucjami cywilnymi i naukowymi. Zasłużył się gospodarce kraju znaczną ilością odbudowanych i wyremontowanych dróg i mostów. W 1956 z wielkim trudem uzyskał obywatelstwo polskie i pozostał w Ludowym Wojsku Polskim. W 1956 r. mianowany na stopień generała brygady.

W latach 1961–1972 szef Wojsk Inżynieryjnych MON. Na tym stanowisku przyczynił się do doskonalenia przez wojska budownictwa mostów wojennych i urządzania przepraw. Inspirował postęp naukowo-techniczny w dziedzinie rozwoju nowego sprzętu i środków inżynieryjno-saperskich. Autor szeregu wydawnictw fachowych, w tym instrukcji i podręczników takich jak: Mosty niskowodne, Drewniane mosty wysokowodne, Budowa dróg wojskowych, Urządzanie przepraw w warunkach zimowych. Autor wspomnień z walk w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu do 1961 pt. Służyłem w wojskach drogowych.

W lutym 1972 przeszedł w stan spoczynku ze względu na stan zdrowia. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B4-7-6)[1]. W jego pogrzebie uczestniczył minister obrony narodowej, członek Biura Politycznego KC PZPR gen. armii Florian Siwicki oraz minister górnictwa gen. dyw. Czesław Piotrowski.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  2. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 11, 30 czerwca 1965, s. 6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]