Przejdź do zawartości

Elwood Cooke

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elwood Cooke
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

5 lipca 1913
Ogden

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 2004
Apopka

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1947

Zakończenie kariery

1949

Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu

8 (1939)

Roland Garros

SF (1939)

Wimbledon

F (1939)

US Open

SF (1945)

Gra podwójna
Wimbledon

W (1939)

Elwood Thomas Cooke (ur. 5 lipca 1913 w Ogden, zm. 16 kwietnia 2004 w Apopce) – amerykański tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze podwójnej.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1939–1941 i 1945 Cooke był klasyfikowany w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, najwyżej w 1945 – nr 4[1]. W rankingu światowym, prowadzonym przez The Daily Telegraph, zajmował w 1939 8. miejsce. W tym właśnie sezonie odniósł największe sukcesy w turnieju wimbledońskim. W singlu wyeliminował m.in. znanego Brytyjczyka Bunny’ego Austina i Niemca Hennera Henkla (nr 5. rozstawienia), a w finale przegrał z rodakiem Bobbym Riggsem w pięciu setach (6:2, 6:8, 6:3, 3:6, 2:6), nie wykorzystując szansy na objęcie prowadzenia 2:0 w setach (prowadził 6:2, 4:1)[2]. W parze z Riggsem odniósł triumf w deblu, po finałowym zwycięstwie nad Brytyjczykami Charlesem Hare i Frankiem Wilde 6:3, 3:6, 6:3, 9:7.

Również w 1939 był w finale gry mieszanej na mistrzostwach USA. W decydującym meczu Cooke i Sarah Palfrey Cooke ulegli Harry’emu Hopmanowi i Alice Marble 7:9, 1:6. Także z Palfrey Cooke triumfował w konkurencji miksta na mistrzostwach Francji, pokonując w finale Simone Mathieu i Franja Kukuljevicia (4:6, 6:1, 7:5). W 1940 Cooke wygrał w parze z Riggsem halowe mistrzostwa USA. Był również zwycięzcą wielu amerykańskich turniejów regionalnych (w singlu i deblu), m.in. zdobył mistrzostwo Oregonu w 1935 w grze pojedynczej oraz w 1935 i 1936 w grze podwójnej[1].

W czasie II wojny światowej służył w marynarce wojennej. W 1941 poślubił swoją dawną partnerkę mikstową Sarah Palfrey. W 1945 na turnieju w Cincinnati małżeństwo Cooke stworzyło parę, która została dopuszczona do konkurencji debla mężczyzn. Przegrali dopiero w finale z parą Bill Talbert i Hal Surface. Na tej samej imprezie Elwood Cooke doszedł do finału gry pojedynczej, w którym uległ Talbertowi.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (0–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 7 lipca 1939 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Bobby Riggs 6:2, 6:8, 6:3, 3:6, 2:6

Gra podwójna (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 7 lipca 1939 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Bobby Riggs Wielka Brytania Charles Hare
Wielka Brytania Frank Wilde
6:3, 3:6, 6:3, 9:7

Gra mieszana (1–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 17 czerwca 1939 French Championships, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Sarah Palfrey Cooke Francja Simone Mathieu
Franjo Kukuljević
4:6, 6:1, 7:5
Finalista 1. 17 września 1939 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Stany Zjednoczone Sarah Palfrey Cooke Stany Zjednoczone Alice Marble
Australia Harry Hopman
7:9, 1:6

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Elwood Cooke – OREGON TENNIS HISTORY [online], oregontennishistory.com [dostęp 2018-03-31] (ang.).
  2. player – Tennisarchives [online], www.tennisarchives.com [dostęp 2018-03-31] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]