Przejdź do zawartości

Bioakustyka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bioakustyka – dział akustyki na pograniczu biologii i fizyki, zajmujący się rolą dźwięków w życiu zwierząt. Skupia się przede wszystkim na rozprzestrzenianiu dźwięku w elastycznych, często organicznych, ośrodkach, na jego interpretacji i postrzeganiu przez zwierzęta, z ludźmi włącznie. Wiąże się to z neurofizjologicznymi i anatomicznymi podstawami emisji i odbioru dźwięku. Ponadto bioakustyka zajmuje się badaniem zależności właściwości sygnału dźwiękowego, do rodzaju ośrodka, w jakim ten się porusza. Pozwala to uzyskać informacje o tym, jak przebiegała ewolucja mechanizmów akustycznych, a co za tym idzie ewolucja zwierząt, które ją wykształciły.

W akustyce podwodnej i rybactwie terminem „bioakustyka” określa się też wzmożony rozwój i płodność podwodnej flory i fauny pod wpływem działania sonaru używanego do badań szacunkowych biomasy[1][2].

Za ojca nowoczesnej bioakustyki, jako dyscypliny naukowej uważa się słoweńskiego biologa Ivana Regena, którzy początkowo studiował dźwięki wydawane przez owady. Jego badania polegały na rejestrowaniu strydulacji świerszczy za pomocą wyspecjalizowanego mikrofonu[3]. Jednym z jego najważniejszych odkryć było precyzyjne określenie funkcji narządu tympanalnego u owadów uskrzydlonych[4].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Medwin H. & Clay C.S. (1998). Fundamentals of Acoustical Oceanography, Academic Press.
  2. Simmonds J. & MacLennan D. (2005). Fisheries Acoustics: Theory and Practice, second edition. Blackwell.
  3. Kočar T. (2004). Kot listja in kobilic (As many as leaves and grasshoppers). GEA, październik 2004. Mladinska knjiga, Ljubljana.
  4. sound reception, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2008-09-25] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]