Jump to content

Pakistania

Latinitas nondum censa
E Vicipaedia
Wikidata Pakistania
Res apud Vicidata repertae:
Pakistania: insigne
Pakistania: insigne
Pakistania: vexillum
Pakistania: vexillum
Terra continens: Asia
Territoria finitima: Afgania, India, Res publica popularis Sinarum, Irania
Locus: 30°0′0″N 71°0′0″E
Caput: Islamabada

Gestio

Res publica foederalis, Res publica parlamentaria
Princeps: Asif Ali Zardari
Praefectus: Shehbaz Sharif
Consilium: Parliament of Pakistan
Iudicium: Supreme Court of Pakistan, Supreme Court of Azad Jammu & Kashmir, Supreme Appellate Court Gilgit-Baltistan
Situs interretialis

Populus

Numerus: 223 773 700
Sermo publicus: Anglice, lingua Urdu
Zona horaria: UTC+05:00, Asia/Karachi
Moneta: Pakistani rupee

Commemoratio

Paean: Qaumi Taranah
Praeceptum: Iman, Ittihad, Nazm

Sigla

ISO PK, PAK, 586; IOC PAK
Dominium interretiale: .pk
Praefixum telephonicum: +92
Siglum autoraedarum: PK

Tabula aut despectus

Pakistania: situs
Pakistania: situs

Pakistania[1][2] (Urduice پاکستان Pākistān), rite Respublica Islamica Pakistaniae (اِسلامی جمہوریہ پاکِستان), est res publica in Asia Meridiana sita, prope terram antiquam cui nomen Graece Sindhos et nostra lingua Sindus est. Quae civitas est quinta a maxima inter orbem terrarum, paene 242 milliones civium habens, et secunda a maxima quae ad numeros Musulmanorum spectat.[3]

Si plus cognoscere vis, vide etiam Mohenjo-daro.

Millennio tertio a.C.n. floruit civilizatio Vallis Indi ubi Pakistania nunc stat. Usque ad saeculum vigesimum, nulla distinctio inter Pakistaniam, Indiam, aliasque civitates Asiae Meridianae obtinebat.

Pakistania est creata ex parte Indiae post 'pugnam pacalem' (ut dicitur) Mohandai Gandhi contra Britannos qui tunc Indiam regebant. Muhammad Ali Jinnah, dux Musulmanorum Indianorum (amicusque Mohandai Gandhi), aliique Musulmani putabant Musulmanos Indianos non satis securos futuros esse, ergo res publica propria, Pakistania, creata est quando Britanni regere cesserunt anno 1947. Jinnah ipsi, quia certamen civitatis pro libertate duxerat, agnomina 'Quaid-e-Azam' ('dux magnus') et 'Baba-e-Qaum' ('pater patriae') data sunt, cuius dies natails, 25 Decembris, in Pakistania colebatur.

Pakistania Indiaque quater inter se pugnaverunt: ter (annis 1947, 1965, 1999) quia ambae res publicae regionem Casmiriae regere volunt, et semel (anno 1971) quando Pakistania Orientalis (nunc Bangladesha) libera esse volebat. Et Pakistania et India arma atomica habent.

Alexandri Magni post occupationem, Sindus de Indiam separatum erat, in culturam Hellenicam classicam inclusum. Deinde geographia et toponymia classica Graeco-Latina plerumque cognitae sunt.

Finitimi Pakistaniae sunt Irania, in parte inter australem et occidentem; Afghania, in parte australe et in parte septentrionale; Res Publica Popularis Sinarum, in parte inter occidentem et septentrionalem; et India, in parte orientale. Pars australis Pakistaniae ad Oceanum Indicum spectat.

In parte septentrionali sunt montes alti; unus, K2 nomine, est altissimum telluris cacumen praeter Montem Everestem. Montes per partem occidentalem patent. Prope australem et orientalem partem est Cholistan, regio deserta; planities in parte australi et occidentali quoque paene deserta est. Reliqua pars superficiei terram ad agriculturam aptam continet.

Clima maioris partis Pakistaniae est tropicale, cum pluviis monsoniis dictis aestate usque ad mensem Septembrem. Plures species animalium et plantarum Pakistaniam habitant.

Montes maiores

[recensere | fontem recensere]
  • M. Emaus (hodie Karakoram, 8611 m)
  • M. Emodus (hodie Himalayas, Indice antiquo Himavat)
  • M. Paropanisus (hodie Hindukush, 7890 m)
  • M. Parustus (hodie Sulayman, 4761 m)
  • M. Sindhus (hodie Kirthar, 3451 m)

Cacumina altissima

[recensere | fontem recensere]
Despectus in Nanga Parbat.

Flumina maiora

[recensere | fontem recensere]

Urbes antiquae

[recensere | fontem recensere]
Imago saltatricis, e Mohenjo-daro (Civilizatio Vallis Indi)

Urbes maximae

[recensere | fontem recensere]
Conferatur pagina principalis Index urbium Pakistaniae.
Nomen Latinum Nomen Urdu Provincia aut territorium Numerus incolarum

(2017)[4]

Karachium کراچی Sindia 14 916 456
Lahorium لاہور Pengabum 11 126 285
Faisalabad فیصل آباد Pengabum 3 204 726
Rawalpindi راولپنڈی Pengabum 2 098 231
Gujranwala گوجرانوالہ Pengabum 2 027 001
Peshawar پشاور Khyber Pakhtunkhwa 1 970 042
Multan ملتان Pengabum 1 871 843
Hyderabad حیدرآباد Sindia 1 734 309
Islamabada اسلام آباد Territorium capitale Islamabadense 1 009 832
Quetta کوئٹہ Baluchistania 1 001 205
Provincia Caput Numerus incolarum
Baluchistania Quetta 12,344,408
Pengabum Lahorium 110,126,285
Sindia Karachium 47,886,051
Chaiber et Pathanistania
(Khyber Pakhtunkhwa)
Peshawar 40,525,047
Gilgit et Baltistania Gilgit 1,800,000
Casmiria Libera[5] Muzaffarabad 4,567,982
Territorium capitale Islamabadense Islamabada 2,851,868
  1. Carolus Egger, Diurnarius Latinus. Epitome actorum diurnorum in lingua Latina. (1980. ISBN 88-209-4366-2) p. 7
  2. Typis Polyglottis Vaticanis, Latinitas (1953), p. 258 (Textus apud Google Books)
  3. "Population by Country-CIA World Factbook". The World Factbook .
  4. Census anni 2017 apud Citypopulation.de.
  5. A regimine Pakistanico civitas sui iuris nec pars Pakistaniae habetur.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]
  • Ahmed, Mukhtar. 2014. Ancient Pakistan: an Archaeological History. Amazon. (Paginae selectae apud Google Books)
  • Azam, Ikram. 2004. Pakistan and the Future. Islamabad: Pakistan Futuristics Foundation and Institute.
  • Beaugé, Florence. 2007. Pakistan. Comprendre, exporter, vivre. Lutetiae: Mission économique d'Islamabad, Ed. Ubifrance. ISBN 978-2-279-41660-7.
  • Blood, Peter R., ed. 1995 Pakistan: A Country Study. Vasingtoniae: Federal Research Division, Library of Congress. ISBN 0-8444-0834-4.
  • Boivin, Michel. 1996. Le Pakistan. Lutetiae: Presses universitaires de France. ISBN 2-13-047562-0.
  • Burkart, Jürgen. 2010. Pakistan: Ein Bildband. Rostock: Baltic Sea Press. ISBN 978-3-942129-41-1.
  • Chaudry, Aminullah 2011. Political Administrators: The Story of the Civil Service of Pakistan. Oxonii: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-906171-6.
  • Chiari, Bernhard, et Conrad Schetter, edd. 2010. Wegweiser zur Geschichte. Pakistan. Paderborn: Verlag Ferdinand Schoeningh. ISBN 978-3-506-76908-4.
  • Cohen, Stephen P. 2004. The Idea of Pakistan. Vasingtoniae: Brookings Institute Press. ISBN 0-8157-1502-1.
  • Garaude, Pauline. 2008. Faut-il avoir peur du Pakistan? Lutetiae: Larousse. ISBN 978-2-03-584312-8.
  • Hippler, Jochen. 2007 Das gefährlichste Land der Welt? Pakistan zwischen Militärherrschaft, Extremismus und Demokratie. Coloniae: Kiepenheuer & Witsch. ISBN 3-462-04011-1.
  • Jaffrelot, Christophe, ed. 2002. Le Pakistan: carrefour de tensions régionales. Bruxelles: Ed. Complexe, Bruxelles.ISBN 2-87027-921-3.
  • Jettmar, Karl. 2002. Beyond the Gorges of the Indus: Archaeology before Excavation. Karachi et Novi Eboraci: Oxford University Press. ISBN 0-19-577979-7.
  • Kāẓmī, Muḥammad Raz̤ā. 2012. A Concise History of Pakistan. Karachi: Oxford University Press.
  • Ladurner, Ulrich. 2001 Islamabadblues. Briefe aus Pakistan. Hamburgi: Zeitverlag Gerd Bucerius. ISBN 3-9808211-0-2.
  • Lieven, Anatol. 2011. Pakistan: A Hard Country. Novi Eboraci: Public Affairs. ISBN 978-1-61039-021-7.
  • Malik, Iftikhar Haider. 2008. The History of Pakistan. Westport: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-34137-3.
  • Mumtaz, Khawar, et Yameema Mitha. 2003. Pakistan: Tradition and Change. Oxonii: Oxfam. ISBN 0-85598-496-1.
  • Nadiem, Ihsan H. 2002. Built Heritage of Pakistan: a compendium of architectural legacy, important archaeological sites, historic monuments. Lahore: Sang-e-Meel Publications. ISBN 978-969-35-1329-5
  • Nordio, Mario. 2006. Sguardo a Oriente: Asia Centrale, Pakistan, Afghanistan, Turchia. Venetiae: Marsillo. ISBN 978-88-317-9092-5.
  • Rosiny, Tonny. 1990 Pakistan. Drei Hochkulturen am Indus: Harappa – Gandhara – Die Moguln. (DuMont Kunst-Reiseführer). Ostfildern: DuMont Reiseverlag. ISBN 3-7701-1304-7.
  • Samad, Rafi U. 2002. The Greeks in Pakistan. Karachi: Indus Publications. ISBN 978-969-529-001-9.
  • Schoettli, Urs. 1991. Fünfmal Pakistan. Monaci: R. Piper. ISBN 3-492-15139-6.
  • Scholz, Jorge 2008. Der Pakistan-Komplex. Ein Land zwischen Niedergang und Nuklearwaffen. Monaci: Pendo Verlag. ISBN 978-3-86612-176-8.
  • Thränert, Oliver, et Christian Wagner 2009. Atommacht Pakistan. Nukleare Risiken, regionale Konflikte und die dominante Rolle des Militärs. Berolini: SWP-Studie 3/2009. ISSN 1611-6372.
  • Voykowitsch, Brigitte. 2003 Allah, Ram und Kricket. Indisch-Pakistanische Konfrontationen. Vindobonae: Picus Verlag. ISBN 3-85452-773-X.

Nexus interni

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]
Vicimedia Communia plura habent quae ad Pakistaniam spectant.
Pakistania : politica
Ministri rerum externarum Pakistanenses