Saltar ao contido

Holter

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Test de Holter cardíaco.

O test de Holter é unha proba diagnóstica cardiolóxica baseada na monitorización ambulatoria continua do rexistro electrocardiográfico dunha persoa por un tempo de 24 ou 48 horas. A finalidade deste sistema, e as vantaxes que achega ao rexistro electrocardiográfico convencional, é que o Holter permite rexistrar as variacións ao longo do día da función cardiáca, así como as variacións co exercico e outros hábitos. É unha proba dinámica.

Foi denominada así na honra do biofísico Norman Holter, que estableceu as bases da monitorización cardíaca no ano 1949.

Metodoloxía

[editar | editar a fonte]
Rexistro obtido nunha proba Holter.

Primeiro, colócanse uns eléctrodos no tórax que son conectados a un monitor de rexistro, o cal funciona mediante enerxía obtida dalgún tipo de batería. O aparello pódese levar no peto ou nalgún portador que non altere o normal funcionamento do mesmo, coma unha bolsa portable.

Mentres se empregue o monitor, este irá rexistrando a actividade eléctrica cardíaca e a persoa debe levar un rexistro diario das actividades que fai durante o período que dura o exame. Tras 24 horas desde o inicio do exame, a persoa debe devolver o monitor ao consultorio, laboratorio ou hospital onde se lle proporcionou o aparello. O cardiólogo observará entón os rexistros e poderá constatar se houbo algún tipo de ritmo cardíaco irregular durante todo ese tempo.

Utilidade diagnóstica

[editar | editar a fonte]

Emprégase fundamentalmente no estudo das arritmias, da isquemia miocárdica e de extrasístole. Para efectuar esta proba, basicamente necesítanse eléctrodos, unha grabadora e un electrocardioanalizador. Os parámetros que rexistra son:

Tamén é utilizado en casos nos que o médico realizou con anterioridade unha serie de probas diagnósticas previas sen obter ningún resultado concluínte.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]